De 97e Walk of the World.......het was mijn eerste Vierdaagse!

Máánden van voorbereiding gingen vooraf aan mijn deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse en in zes dagen tijd is het allemaal alweer passé. Alsof er niets gebeurd is, zijn de straten van Nijmegen en omgeving allemaal weer leeg in afwachting van de voorbereidingen voor de 98e editie.

Graag wil ik liefhebbers door middel van deze Blog een kijkje laten nemen in mijn wereld van de beleving van dit grootse Nederlandse evenement.

Voordat ik mijn verhaal start wil ik de lezer er nog even tussen neus en lippen op attenderen dat ik een Hoog Sensitief Persoon(HSP) ben, waardoor misschien voor andere mensen mijn gevoelens een beetje 'overdreven' lijken maar het is zoals IK het beleef.......

Het vertrek naar Nijmegen

Nadat ik een nacht slecht had geslapen (en ondanks de twee vrije dagen vooraf toch als gewoonlijk nog om middernacht mijn koffer in moest pakken) was ik ruim op tijd op het station van mijn woonwijk. Volgens afspraak zou ik met de trein uit mijn woonwijk naar Gouda Centraal reizen en daar mijn groepsgenoten Karl, Carla en Loes te ontmoeten, met wie ik naar Elst zou gaan.

Ik kwam op het station.......toen bleek de trein die ik moest hebben niet te rijden. NS ten voeten uit dacht ik, nota bene vannacht om half twee, na het inpakken van de koffer nog de route gepland en nóg was dat niet up-to-date genoeg! Ik belde Karl, dat deze trein niet reed, dat ik de volgende die wèl reed zou nemen en dat ik nog op tijd zou zijn om me bij hun te voegen. Natuurlijk reed de trein die Karl gepland had uit Gouda Centraal ook niet.....dus met elkaar wachtten wij op de volgende trein......nu bleek al dat het toch wel handig is om een telefoon met APP's te hebben als je zo'n warhoofd bent als ik. Het scheelt veel briefjes in je tas ook, die je kwijt bent op het moment dat je ze nodig hebt omdat je van de stress en de zenuwen niet meer weet waar je ze verstopt hebt.

Nu begon het avontuur......

Na de treinreis die voor mij erg ingewikkeld was met drie keer overstappen als zogenaamde 'NS-dummie' kwamen wij uiteindelijk aan in het plaatsje Elst, waar wij allen besproken hadden in Het Wapen van Elst tot vrijdagavond na de intocht. Dat wil zeggen, uitgecheckt op donderdagavond voor het slapen, de koffer mag blijven tot je van de intocht terug bent.

Het eerste plaatje dat ik zag in Elst was het kerktorentje van Elst, daar moest ik mij aan vast houden.

Bij aankomst bij het Hotel werden er door jarenlange Vierdaagse-lopers de handen ter herkenning stevig geschud en ik maakte voor het eerst kennis met veel van deze mensen. We checkten ‘in’ en lieten de koffers gewoon midden in de ingang vallen.....Het scheen erbij te horen, er hing een heel gemoedelijke sfeer en er is begrip voor bij het hotelpersoneel dat je niet meteen naar je kamer holt. Hier begint de sfeer van de Nijmeegse Vierdaagse! Het was tijd voor koffie…..

Even rust…..

Na de koffie was het tijd om even te acclimatiseren en ons op te frissen op de kamers om daarna de startbewijzen op te gaan halen in Nijmegen. Je krijgt dan een ‘armbandje’ om geplakt, wat je in geen geval moet verliezen!
Een goede gewoonte die nagestreefd wordt door de wandelgroep van GidiupGo is dat alle wandelaars, wáár ze dan ook overnachten, ten tijde van het HAPPY-HOUR (tussen 17.00 en 18.00uur) verzamelen bij het gebouw van de ‘Vereeniging’ op het Keizer Karelplein. Alles ligt op straatworp afstand van de Wedren. De Wedren is de plaats waar alles om draait deze dagen…..het ‘in’- en ‘uit’checken, het ophalen van de startkaart, het inleveren van de startkaart als je terug komt etc. Op deze dag was het aardig verdeeld met de drukte omdat je op zondag ook al deze handelingen kon verrichten, wij haalden onze startbewijzen en Karl maakte een foto omdat het mijn ‘eerste’ was!

Karl droeg ook nog een KRO-bandje omdat je als je lid bent van de KRO in het HAPPY-HOUR gratis drinken mag halen.......

Bij de ‘Vereeniging’ ontmoetten wij de nieuwe GidiupGo’ers van dit jaar; Thom met echtgenote Carla en Jaap. Arie probeert de GidiupGo’ ers een beetje bij elkaar te houden als de ‘warme groep’ die wij zijn en neemt met alle deelnemers zo’n beetje contact op wanneer ze willen ‘samen’ komen bij de Vereeniging. Deze dag was het goed gelukt, het was een gezellig uur waarbij Karl nog even zijn kleindochter Meriana ontmoette, die in Nijmegen woont en werkt. Loes en Carla waren hiervoor alvast terug naar het hotel gegaan.

Karl en ik gingen samen terug naar Elst omdat er ook een tafeltijd is waar we ons aan proberen te houden. Onze tafeltijd is ongeveer 19.00u, dus het werd tijd om te gaan.

Er is in het hotel elke dag een speciaal Vierdaagse-menu samengesteld. Genoeg vitamines om op te presteren dus.....

1^e gang,

Soep of Salade van Rauwkost

2^e gang,

Aardappelen in welke vorm dan ook, groenten en vlees of een pastagerecht voor de Koolhydraatjes

….en als

3^e gang,

Een nagerecht waar je zo nodig iets anders voor kreeg als het niet je smaak was.

Na-tafelen

Deden wij op het terras…..een heerlijke espresso, wat zijn die kopjes toch altijd drie keer te klein.....als je het net lekker gaat vinden is je kopje leeg...... en daarna dronken we nog iets kouds. Mijn medewandelaars zijn van het 'type' Blauwe Knoop, zij drinken geen alcohol en ik pas mij dan aan. In je eentje drinken is niet gezellig vind ik. Ik doe mee als anderen drinken en anders kan ik het gelukkig missen. Het blijft daarentegen wel een nuchtere bedoening.
Om een frisse fruitige en voorál 'nuchtere' start te kunnen maken op de eerste dag gaan wij om 21.30u naar onze hotelkamers. Om 10 voor vijf (!!!!) zouden wij elkaar zien aan de ontbijttafel. JA, dat is wel vroeg, dat leest u goed en dan hadden wij nog een ‘late’ start, zoals dat heet!

Op de kamer nog douchen, zodat dat niet in de vroege ochtend hoeft, kleding klaar leggen voor de volgende dag, flesjes drinken en weet ik al niet meer…….smsjes lezen van dochter Jennifer(die met man Bart en mijn jongste dochter Rose-anne in ‘Greece’ zit deze week), van dochter Marilyn en van dochter Vivian. Ik krijg nog een bemoedigend telefoontje van mijn moeder, ik dep de voeten nog maar eens met Kamferspriritus, smeer ze liefdevol in met Gehwohl en dan……het scheelt maar weinig, bijna een potje Melatonine om te kunnen slapen!

Het slapen wil niet lukken, met geen mogelijkheid! Ieder uur word ik badend in het zweet wakker. Om kwart voor drie maak ik mijn wandelsjaal helemaal nat om mezelf af te koelen en zet het slaapkamerraam nog verder open en de gordijnen ook….niemand die mij ziet op twee hoog en anders hebben ze maar veel plezier met kijken hoe ik me de nacht door worstel! Ik neem nog een ‘voedende’ koek en wat te drinken, daarna een nieuwe poging om in slaap te vallen.

Dag 1

De dag van Elst…..(Bemmel en Lent……)

Om kwart over vier ging die potvergemische idiote wekker.......wie had dat ding zo vroeg gezet? Ik vloog overeind en maaide in het rond waar die telefoon lag om hem ‘uit’ te zetten.

Waarom maken die dingen altijd zo’n herrie???

Gatver, helemaal nat van het zweet maar er was me áfgeraden om te douchen omdat je voeten dan te ‘week’ worden. Nog maar een paar pogingen om zónder washandjes te wassen (die krijg je dus blijkbaar niet in een hotel) waarbij de voeten dus werden overgeslagen, maar wel nog een keer in de Kamferspiritus en Gehwohl, twee Aspro-bruizen opgelost voor alle pijnen die nog komen gaan en waar ik nu al door geteisterd wordt. Alle ‘troepelaria’ in de rugzak (ooooh zat dat er ook allemaal in…..) en hup naar beneden, naar de eetzaal. De zenuwen gierden door mijn lijf….of heet dat in zulke gevallen adrenaline? Pfff, om misselijk van te worden.

Karl zat al beneden, we begonnen te ontbijten en de boterhammen voor die dag te smeren. Loes en Carla schitterden door afwezigheid! Wilden ze nu al afhaken?

Nee, Loes wist even niet waar zij haar startkaart had opgeborgen…..en ja, zonder startkaart geen start, einde verhaal! Om kwart over vijf had Loes alles gevonden en Karl had de zenuwen, wij zouden te laat zijn voor de eerste trein die wij konden halen….

Trouwens wel een gaaf gebeuren van NS hoor, ze zetten in al de omliggende gemeenten extra treinen in om je naar de start te brengen, ook als je ‘vroeg’ moet starten. Deze van ons heet een ‘late’ start. Niet omdat het zo laat is maar omdat het de tweede start is van 6.15uur tot 7.00uur. Karl wil altijd graag de trein van 7 over half 6 halen, omdat je dan meer speling hebt als je een keer later bent en om vooraan in de startrij te staan van de tweede start.

Het is een hele gebeurtenis, zo’n start!

Als het sein 'vrij' wordt gegeven, loop je om de beurt met de arm waarom het startbandje zit langs iemand met een 'bliep-apparaat' en je gáát!

Niet te wild lopen zegt Karl, want je spieren zijn nog niet warm….daarna je eigen tempo lopen, ook al raak je de anderen kwijt. Je spreekt een plaats af waar je elkaar weer ontmoet….

En daar ga je dan!

Te midden van al die andere wandelaars, was ik na tien stappen al mijn 'wandelvrienden' kwijt.

Ik moest mijn zenuwen de baas blijven, ht was hier zo druk en ik had geen wandelroute bij me omdat ze hadden gezegd dat je nooit de 'laatste' zou zijn, dat je onmogelijk de weg kwijt kan raken.....maar ja......IK ben IK!

De eerste koffieplek was bij de kerk in Bemmel; koffie van de kerk voor twee kwartjes!

De volgende plek zou in Elst zijn, bij het hotel waar we sliepen, dus dat kon niet te moeilijk zijn…….(nee voor een ander niet maar voor een richtings-gevoelloos persoon als ik????

Omdat ik een sneller looptempo heb was ik eerder bij het Hotel. Mijn onzekerheid liet mij drie keer een rondje dóór het hotel lopen omdat ik dacht dat ze misschien toch vanwege de warmte op het terras waren gaan zitten ondanks ik onthouden had dat ik naar de ontbijtzaal moest gaan omdat zij daar ook zouden komen.

Daar kwamen mijn mede wandelgenoten! Karl had onderweg een slok water op waar hij beroerd van was geworden. Karl had last van het koude zweet en ging zich even douchen omdat hij hoopte daar weer beter van te worden. Hij kreeg van Carla wat medicatie en hij leek zich iets beter te voelen.

Toen we weer op weg gingen, liet Karl zijn heuptas in het hotel achter, dat was hem teveel en ik kreeg zijn waterflesje in mijn rugzak. Ik dacht nog, dat is niet zo’n goed teken, want ik loop niet vaak bij hem in de buurt……

Onderweg strandde Karl vervelend genoeg voor hem tot drie keer bij een hulppost……zijn bloeddruk was veel te laag. De derde keer leek het niet verantwoord te zijn om verder door te lopen en dat betekende het einde van Karl zijn 14^e Vierdaagse, dit jaar zat het er helaas niet in voor Karl. Er werd contact gezocht met GidiupGo-Arie, omdat die 30 kilometerafstand liep en meestal dan om deze tijd al ‘binnen’ was……

Karl mocht niet meer alleen reizen, ook niet met de trein. Bovenstebeste 'Tango-Arie' heeft de zorg voor Karl op zich genomen omdat Loes en Carla nog 15 kilometer moesten lopen en wel moesten zien dat ze op tijd 'binnen' zouden komen.

Carla heeft door het snellere tempo dat zij en Loes toen aangenomen hebben haar rechterknie overbelast, maar zij hebben wel op tijd kunnen 'klokken'. In ons hotel hebben we de beschikking over een fysiotherapeute, welke Carla maar meteen wilde behandelen, waardoor Carla de volgende dag de strijd weer goed aan kon.

Bij mijzelf ging het deze dag ‘mis’ toen ik moest wachten aan het eind van de dag in een warme rij mensen om de weg over te kunnen steken om op de Wedren te kunnen komen. Daar werd het verkeer geregeld door verkeersagenten en verkeersregelaars. Ik werd misselijk en het werd wazig voor mijn ogen. Ik ben tussen de rij uitgegaan en aan de kant van de straat tegen een hek aan gezakt. Daar probeerde ik mezelf weer op te peppen zoals een zuster dat toch wel zelf moet kunnen......met een paar slokken drinken, een appel en een dextro-tablet maar het mocht niet baten. Ik bleef beroerd, maar ik wilde toch opstaan om naar de Wedren te gaan! Zo dicht voor het eindpunt! Het zou me niet gebeuren, al moest ik kruipend daar komen!

De hele dag had ik nergens ‘last’ van gehad omdat ik geluisterd had naar alle raad die ik van ervaren lopers had gekregen. Ik had genoeg gegeten en gedronken en ook vóórdat ik echt dorst of honger had dacht ik……behalve extra zout! Daar had ik niet aan gedacht. Dit vertelde de rode-kruismedewerker die op me af was gekomen. Hij liet mij een paar ‘TUCjes’ eten van een man die ook niet goed was geworden en die naast mij ‘geplant’ werd op de straat en die deze zoutjes nog in zijn tas had. Het is werkelijk net als in de tekst van het Vierdaagse-lied;

De raad was om de volgende dag te zorgen dat er een paar BiFi-worstjes in mijn tas zaten en een zakje chips…….inderdaad ging het na de 'tucjes' weer beter, ik was op tijd op de Wedren! Pffffff…..

Wel prachtig om te 'ontdekken' dat het niet van een glaasje bier komt, want ik had geen druppel gedronken.
De twee keren dat ik mij eerder na een lange wandeltocht in een gelijkende situatie bevond, was ik 'binnen' gekomen was en mijzelf tegoed had gedaan met een koud glas bier, dat is zoooo lekker als je het zo warm hebt! Of er een engeltje over je tong piest.....daarna was het zwart voor mijn ogen geworden en had ik drie kwartier nodig om de oude weer te worden. Ik dacht dat mijn suikerspiegel te laag was omdat ik te laat ging eten voor mijn gewoonte. Nu door ervaring rijker geworden heb ik geleerd dat deze flauwtes waarschijnlijk door een gebrek aan zout ontstaan, wegens het uitzweten. Om voortaan alles voor te zijn, zou ik van alles in mijn rugzak moeten hebben de volgende dag. Ondanks dat iedere wandelmaat mij altijd uitlacht wegens het gewicht van mijn rugzak! Beter mee verlegen dan óm verlegen.....ik hoop dat het nu nooit meer gebeurt, wat voelde ik me ziek!

Carla haar knie is behandeld, Karl is bij het hotel opgehaald door zijn familie en ik was weer helemaal het ‘vrouwtje’, we gingen weer om half tien naar boven en ik wenste mezelf een betere nacht toe, dan de eerste nacht was geweest.

Dag 2

Roze woensdag, de dag van Wijchen

De woensdag van de Nijmeegse vierdaagse is traditioneel Roze Woensdag. Ieder jaar hangt er tijdens de GAY-pride in Amsterdam een regenboogvlag van 25 meter aan de Westerkerk. Die vlag komt op woensdag 17 juli aan de St. Stevenskerk in Nijmegen te hangen om aandacht te vragen voor tolerantie voor homoseksuelen, biseksuelen en transgenders. De roze woensdag wordt sinds 2002 gevierd.

Volgens traditie zijn er naar aanleiding van deze gedenkwaardigheid op de tweede dag van de Nijmeegse Vierdaagse zoveel mogelijk wandelaars in het roze gekleed of met roze versierd.
Op deze dag zou het eerste rustpunt een plek zijn bij een eieren-boerderij. Daar zou een GidiupGo- vriend al jaar en dag wachten bij een hekje met verse koffie. Laat dit nu toevallig op de roze woensdag zijn en laat Meneer ‘Hekje’ bij toeval een ‘Mannen-man’ zijn, dat vergeet je ook in jaren niet meer…….

Vandaag precies op tijd naar het station om de trein te halen van 7 over half 6 voor de start van kwart over 6 in de ochtend…. En dat zonder onze Karl, die moest dit missen!

De eerste STOP zou vandaag bij de eierenboerderij zijn waar meneer ‘Hekje’ zou staan met de koffie. Loes en Carla hadden zo goed mogelijk uitgelegd waar het was maar het leek allemaal abacadabra voor mij, ik kende natuurlijk niet één plaatsnaam, niet één ding wat ze omschreven, ……misschien zou dat vanzelf komen als ik het zou zien. Op hoop van zegen!

Helemaal goed gekomen, Mijnheer "Hekje" heeft de lekkerste koffie die ik de hele week gedronken heb. In een gewone stenen beker en vers gezet, TOPPIE meneer Hekje, als je dit stuk ooit leest, staat dat er zwart op wit maar voordat je teveel klanten krijgt zal ik je naam maar niet noemen......

Op deze plaats stond een echte PIPO-wagen als toilet en als een natuurgetrouwe MAMALOE leek het me wel wat om daar mijn grote boodschap achter te laten in plaats van in zo'n gore DIXIE! Ik was niet de enige die dat dacht, het mocht even duren voordat ik aan de beurt was. Een lange rij voor twee toiletten, waarom hebben ze toch overal wél tweehonderd piesbakken en maar twee potten?????

Ik stuurde Carla en Loes maar vast verder omdat ik toch een snellere pas heb, ik zou ze wel ontmoeten bij de volgende stop. Ik zou he vervelend vinden als ze door mijn toedoen vandaag weer zo hard zouden moeten lopen om op tijd binnen te komen. We spraken af elkaar tegen te komen bij het centrum van Wijchen. Ze legden uit dat ik eerst dor Wijchen zou lopen, dan er weer uit en na een lange weg opnieuw in Wijchen zou komen en dáár zou die plek zijn van de rust-post die zij bedoelden. Er zou een RODE LOPER voor de deur liggen.

De enige rode lopers die ik onderweg zag, waren de rode matten waar ik overheen moest lopen om de “MYLAPS” chip op mijn schoen te laten “bliepen” om te laten registreren waar ik mij bevond.

Verder heb ik doordat ik overrompeld werd door de drukte in dat plaatsje überhaupt helemaal niets van het leuke plaatsje gezien…..ik wilde er alleen maar uit, uit, uit, uit!

Het werd een trechter waar we allemaal door dat smalle tuutje het centrum uit werden geleid. Alsof je je bevindt in zo’n glijbaan-trechter van een sub-tropisch zwemparadijs…….Net zo warm en net zo nat……

Midden in het plaatsje Wijchen stond deze BIG-band en bij deze (hoe leuk en gezellig ook) herrie kwamen ook de drie stromen bij elkaar…..de 30, 40 en 50 kilometer komt tegelijk door dit centrum en ik had het gevoel dat mijn adem afgesneden werd. (Is natuurlijk niet helemaal waar maar dan weet ik niet meer waar ik ben, het is te druk, te veel en te moe, we zouden niet voor niets hier stoppen!)

Telefonisch kon ik Carla en Loes nog één keertje te pakken krijgen maar door de herrie verstond ik Loes niet…..en ik raakte ze dus kwijt deze dag. Helemaal niet erg maar zoeken is wel erg!

Ik bleef toen ik uit dat centrum van Wijchen kwam alsmaar zoeken en turen totdat ik bij een heel groot gebouw kwam, waar op het dak KOFFIE & SOEP stond…..ik was van mening dat dit de ‘Toko’ moest zijn waar we hadden afgesproken. Er lag geen rode loper......maar ja, misschien wel vergeten buiten te leggen........Ik ben er drie keer doorheen en ómheen gelopen, heb geprobeerd te sms’en en te bellen maar er was geen bereik!

Ik vond het veel en veel te druk in die zaal, het voelde in mijn belevingswereld als een gaarkeuken, waar de bezoekers de ingrediënten voor de grote heksenketel waren, iedereen had de ‘looks’ van voorgegaarde krieltjes als ze daar weer uitdreven van het zweet.

Ik was zo in de veronderstelling dat Loes en Carla al veel verder waren dan ik dat ik waarschijnlijk daardoor mijn rechterscheenbeen overbelast heb met het langs schuine randjes lopen om mensen voorbij te lopen die ‘in’ mijn stap liepen.

Op een gegeven moment gaf ik mijn zoektocht op, er was nog steeds geen telefonisch bereik…..Er was een schaduwplekje op een dijkje en ik heb even mijn schoenen uit gedaan, en scheenbenen ingespoten met Perskindol-spray…..even RUST!

Wat was ik blij dat ik later op de dag wel de kraam met KOUDE MELK heb gevonden waar Loes en Carla mij over verteld hadden. Op die plek met een halve liter IJSkoude melk in mijn handen waar geen vingers meer aan zaten maar een paar opgezwollen augurkjes van de warmte en het naar beneden hangen, belde mijn zus. Op dat moment liep ik net aan haar te denken omdat mijn zus haar lijfdrankje nu eenmaal melk is. Ik kon haar niet verstaan, er was geen bereik door een…….overbezet netwerk!

Pas bij de sluis van Nijmegen heb ik weer telefonisch bereik gekregen. Ik zat net mijn voeten te luchten…….droge sokken, mintzalven, kuiten nog een keer sprayen, blablabla, toen mijn zus Ineke op nieuw belde!….oververmoeid, te weinig gerust onderweg door het gezoek naar de wandelmaatjes…..dan hoor je een bekende stem en opeens zijn ze daar, die stomme tranen! Mijn zus heeft er altijd een soort neus voor om te voelen wanneer zij nodig is. Wij spreken elkaar heel weinig maar zij kiest altijd de goede momenten op de een of andere manier…….heel bijzonder! Als een echte zus dus………zo mooi!

Om 16.00u gefinisht, er was dus helemaal niks aan de hand. Met Carla en Loes afgesproken dat we de volgende dag nérgens meer op elkaar zouden wachten voor ieders rust, geen gezoek meer…..naar elkaar of naar een koffietoko.

Ondanks het tekort aan rustpauzes ben ik gelukkig niet beroerd geworden. LEVE de chips voor de maagvulling en wat zout, een flesje koude Cola voor de suiker en de caffeïne en de BIFI-worst voor de aanvulling.

Dag 3

Zeven heuvelendag……Malden, Molenhoek, Mook & Groesbeek

Het moest een keer gebeuren! Wekker vergeten op ‘aan’ te zetten, ik werd om vijf over vijf wakker. Ik belde naar Loes en Carla, zij zouden al beneden aan de ontbijttafel zijn en ik zou ‘opschieten’. Zo snel als ik kon, heb ik alleen tijd genomen om de voetjes te behandelen, het gezicht te poedelen en de tanden te poetsen, waarna ik dacht Carla en Loes nog te vinden aan de ontbijttafel. Dit was niet het geval, toen ik beneden kwam was de ontbijttafel ‘leeg’, ik smeerde snel brood (blij met mijn jarenlange ervaring)ik dronk een halve kop koffie en vond het ‘vreemd’ dat de wandelmaatjes niet meer hadden gewacht.

Ook al laat je elkaar los ben ik wel van het ‘type’ samen uit, samen thuis, zo ben ik opgevoed, maar ik begreep het wel, gezien mijn eeuwige bijnaam “Slakkie”.

Ik belde naar Loes en Carla, zij waren dus niet iets ‘boven’ halen of naar het toilet, zij waren gewoon vast naar het station gegaan. Okee, dan maar in mijn Gidiuppie erachteraan…….inderdaad, hier ontbrak toen wel het GidiupGo- groepsgevoel.

Het was dé ultieme test;
Alleen naar het station in Elst, waar ik net de trein weg zag rijden waar mijn wandelmaatjes 'in' zouden zitten. Net voor het hele uur kwam de volgende trein. Ik at mijn 'startbroodje' op, tijd zat nu......de trein was heerlijk rustig, de grootste 'bubs' was tenslotte met die eerdere trein gegaan. Zálig is dat! Daarna in Nijmegen alleen naar de start gelopen, die 'angst' had ik ook weer plat gewalst...... Op de wedren kon ik zomaar doorlopen. De grote 'bubs', die een kwartier eerder met de trein was aangekomen had een kwartier in de rij gestaan en toen die door de START waren gebliept, kon ik er zomaar moeiteloos achteraan lopen, zónder een minuutje wachttijd......hoe kreeg ik het bedacht! Wat voelde ik me heerlijk op dat moment, ik leek wel bezig een sterke vrouw te worden.....ik was letterlijk OP DE GOEDE WEG……het goede pad ingeslagen voor mijn eigen groei op weg naar een betere toekomst.

Heel kort nadat ik gestart was liepen Loes en Carla opeens weer naast me, het was een bijzonder moment. We hebben elkaar toen helemaal losgelaten, we zouden wel zien of we elkaar toevallig ergens zagen en anders zouden we ‘bellen’…….

GidiupGo-Arie belde mij op of ik vrijdag na de ‘intocht’ ook wilde verzamelen bij de ‘Vereeniging’, ik wilde dat wel maar wist niet van mijn wandelmaatjes wat zij wilden. Carla zou vrijdag na de intocht opgehaald worden door haar familie en omdat Karl al naar huis was zou ik Loes dan alleen met de trein moeten laten gaan en dat vond ik niet zo aardig. Ik zou het overleggen zei ik tegen Arie.

Ik vond het eigenlijk nu al vreselijk dat wij vrijdag de kamer al uitgeboekt zouden hebben dus dat je met dat warme bezwete lijf niet meer zou kunnen douchen, dat je met die zware tassenboel ergens moest eten in alle drukte die er zou zijn in de stad Nijmegen en dat je daarna nog naar huis mag treinen met 3 x overstappen en dan in je “GidiUPPIE” thuis zou komen met al je verhalen……..

Ik dacht er over na, ging in overleg met mezelf en besloot in ieder geval volgend jaar de kamer een dag langer te boeken.

Mijn scheenbeen was schijnbaar goed hersteld, omdat ik gewoon mijn eigen tempo kon lopen, op niemand hoefde te letten en gewoon 'relaxed' mijn eigen dingetje liep te doen.

Ik had voor het slapengaan Aspro-bruis ingenomen en Perskindol gespoten, evenals vanmorgen voor de 'eenzame' start. Papa, ik wilde dat je me kon zien, jij wilde zo graag dat ik STERK werd, als een èchte zuster HannaH........ alles vandaag ONLY THE LONELY, ON MY OWN, I did it "MY WAY", rust maar zacht papa, "I WILL SURVIVE"!

Want ja, je denkt aan alles als je zo alleen met al je 45.000 vrienden aan het overleven bent, dan kom je opeens ook nog op een plek die Checkpoint "HAN" heet en dan vraag je je af wat 'toeval' is. Nou, ik ben gecheckt hoor, check, check, dubbelcheck.

De tocht zette zich voort, door Plasmolen en Milsbeek naar Groesbeek. De beroemde Zevenheuvelenweg, door Berg & Dal terug naar Nijmegen.

Ik rustte waar mijn voeten dat vroegen, ik at bananen en zong tegelijkertijd over mooie rooie radijsjes. Ik luisterde soms naar mijn eigen muziek 'oortjes' en danste dan weer mee op de muziek die de BIG-bands speelde langs de kant. In ieder geval ging het als een speer tot een moment dat je een beetje een inkakkertje hebt. Dan weet je gewoon niet meer hoe ver je nog moet of hoeveel je al gelopen hebt. Het is warm en eindeloos.........

Dan sms'te er steevast één van de GidiupGo- groep vanaf het thuisfront, die praatte je dan wel weer de lucht in! Fantastisch, dat thuisfront had de tocht al zo vaak gelopen dat zij precies wisten waar ik ongeveer zou zijn. Versterkende sms'jes, en telefoontjes hielden mij uit de 'dip' als ik mij erg alleen voelde tussen al die mensen die zo BLIJ waren en druk met elkaar......soms voelde ik dan even een steek in mijn hart, dat ik niet bij zo'n 'groep' leek te horen en als ik dan TIPS & TOPS door mijn mobiel kreeg over wat ik moest doen, waar ik het best kon stoppen etc. dan was ik opeens weer de koning te rijk, want ik hoor ook bij zo'n groep, die heet GIDIUPGOGOGOGOGOGO!!!!!!

Elk watertappunt deed ik aan, sjaaltje nat maken om mijn nek, petje nat voor mijn hoofd, flesjes water vullen en gááááán.......

Dag 4

De dag van Cuijk en van de St. Annastraat

Toen was het opeens de laatste dag…….ik had mijn kamer een nacht aangehouden en voelde mij daar wel prettig onder. Op het gemak op zaterdagochtend naar huis, zoals dat bij een “slakkie” hoort.

Die laatste dag leek moeiteloos te verlopen, alsof je lichaam er al helemaal aan gewend is 40 kilometer op een dag te lopen. Alsof het geen moeite meer kost, tot die verrekte St. Annastraat dan!

In Cuijk zou mijn moeder met een vriendin ergens zitten om mij ‘in’ te halen, daar was het waar ik mijn éérste bos Gladiolen kreeg. Ware het niet dat ik te horen kreeg dat ik dan nog 15 kilometer moest lopen met mijn bos Gladiolen…….gelukkig was er een handige meneer op een terras met een zakmes en nadat de stelen een stuk ingekort waren, pasten ze in mijn rugtas. Dat was een hele geruststelling want 15 kilometer is toch nog een best ‘ommetje’.

De tocht zette zich voort over de speciaal aangelegde Pontonbrug. Wat een belevenis…….

Wat een mensen, wat een bands, wat een muziek en wat een feest! Je wordt werkelijk door het volk van Nederland gedragen naar de finish! In het plaatsje Malden kwam dochter Vivian mij zoeken, ik kreeg veel sms’jes van wandelgenoten maar ik liep mijn eigen eenzame triomftocht........

Ik had gedacht dat ik er heel blij van zou worden, van het feit dat ik 4 x 40 kilometer zou kunnen lopen………de werkelijkheid was even anders. Als je die hele drukke beroemde St. Annastraat wordt doorgeduwd als een nietszeggend ‘pionnetje’ op een levensgroot “Mens-erger-je-niet-speelbord” en je krijgt iedere stap de Gladiolen van de personen om je heen in je gezicht of in je rug, dan voel je je opeens heel nietig en klein. Als je langs een tent loopt met allemaal zieke mensen die in hun ziekbed die zo ziek zijn dat hun haar eraf is of ze alleen nog een paar plukken haar hebben door de chemobehandeling die ze hebben ondergaan en die mensen liggen met hun laatste kracht te zwaaien naar alle mensen die nog wel kunnen lopen, dan is dat voor mij als vrij ernstig HSP- geval ONDRAAGLIJK!

Waar alle normale mensen blij en gelukkig zijn, voel ik me opeens diep ongelukkig………ik schoot in de tranen om die zieke mensen en om alle blije mensen en omdat ik niet 'gewoon' blij kon zijn. Is het de moeheid? Is het de warmte? Of ben ik gewoon een rare muts....

Gelukkig ging het beter toen dochter Vivian er behalve in het plaatsje Malden ook voor mij was bij de Finish. Toen werd ik afgeleid van wat er in dat gekke hoofd van mij gebeurt. Mijn moeder was trots op mij, mijn dochter was trots op mij, mijn andere dochters stuurden sms’jes dat ze trots waren op mijn prestatie, alle belangstellenden op Facebook waren trots op mij…..

Waarom is het dan zo moeilijk om trots te zijn op mezélf????

Volgend jaar weet ik wat er komen gaat, dan kan ik het vast beter verdragen, al die drukte en het alleen zijn tussen 45.000 mensen.

Misschien moet je ook wel een béétje teveel 'doorgelopen' zijn om de hectiek van de Vierdaagse mee te willen meemaken, ben je met recht een soort áchterlijke Gladiool te noemen.

Nou, ik kan het wel verdragen om als achterlijke Gladiool door het leven te gaan sinds deze persoonlijke strijd, dus virus of niet.....deze àchterlijke Gladiool is volgend jaar van 14 tot en met 19 juli weer te vinden in Nijmegen en omgeving!

Life@MissHanneZ

dinsdag 30 juli 2013

Het lijkt wel 'vol' op deze wereldbol ......

Mijn flat is pét, een soort pétteflat....maar dan ànders.

vrijdag 26 juli 2013

De 97e Walk of the World in 2013.....het was mijn eerste Vierdaagse!