HanneZ is de reïncarnatie van een bijzondere slak…...

HanneZ is de reïncarnatie van een bijzondere Slak.

 

Vandaag 11-11-13,

De datum waarop de prins Carnaval zich mag presenteren…….en bijna was dit ook de dag dat ik mezélf mocht presenteren als een Eerst Verantwoordelijke Verzorgende.

Bijna……wel, of bijna…..niet, het bleef spannend tot het einde.

Jawel, het letterlijke einde, want het is niet gelukt, de mensen die eerst in mij ‘ geloofden’ , zeiden mij het toch niet genoeg te vinden wat ik in anderhalf jaar tijd had ontwikkeld en heb laten zien.

Eerst geloofde ik er zelf niet in, dat ik een EVV'er kon worden, ik had het niet op mijn lijstje met ambities staan. Toen waren er mensen, die wél in deze toekomst voor mij geloofden. Dus naïef als ik kan zijn, was ik dolgelukkig dat er iemand in mij geloofde en ik ging naar de opleiding. De opleiding was klaar in juni van dit jaar en net zo onverwacht als dit ‘einde’  kwam, kwam toen het bericht dat ik een verlenging kreeg en dat ik mijn eindpresentatie niet mocht doen. In september begon ik aan mijn verlengingsopdrachten.

Het heeft heel wat gesprekken en oefening gekost om uiteindelijk vorige week de ‘ knop’  in mezelf te vinden waarmee ik het gevoel kreeg dat ik er WAS, de eindstreep zou behalen……YESSSSS, wilde ik schreeuwen op de thema-avond Agressie, waarop 28 collega’s aanwezig waren en waarmee ik echt TROTS was op mezelf! I did it……it was not a perfect presentation, but yes, I did it! On my own way, just as my father always did……it wasn't maybe the perfect way, but it was my own way, the way, I wanted it to be.

Op de dag na de thema-avond stond de evaluatie gepland, niets meer en niets minder. Ik ging vol (!) vertrouwen naar het kantoor van mijn hoofd en vroeg of ik het tasje met mijn opdrachtenmap mee zou nemen naar dat gesprek om te kunnen laten zien waar ik was en wat ze nog nodig vonden dat ik inleverde. ALLES was op een haar na klaar, ik had het idee dat er nog drie ‘ verslagen’  in moesten, de eindverslagen van de verlengingsopdrachten. Dat ik me daarna kon wijden aan het inleveren van de map en het maken van mijn eindpresentatie.

Het mocht niet zo zijn……het hoofd zei me dat ik het tasje nog wel even kon laten wat het was, we zouden eerst naar de directeur gaan(??????) Dit was nieuw voor me! Ik zou een evaluatie hebben van de thema-avond met het afdelingshoofd en de praktijkbegeleidster. Maar de directeur? Ik voelde meteen een onbestendig gevoel in mijn onderbuik, dat voel ik meestal als er onheil gaat geschieden.

Het is zo raar om te horen dat je moet stoppen met de opleiding, op het moment dat je in jezelf gelooft! Het was dus gebakken lucht, sinterklaasballonnen, in iets geloven wat er helemaal niet is. Naïeve ikke, het slakkie, dat overal toch al langer over doet dan anderen.

Dit gesprek is nu vijf dagen geleden en nu glijd ik naar beneden, ik kan het niet tegenhouden, ik ken het gevoel te goed…..het gevoel dat mensen altijd voor niets tijd in mij steken en dat het uiteindelijk zinloze tijd van ze is geweest.

Het gevoel dat ik aan een touw een berg  aan het beklimmen was en dat het zolang geduurd heeft eerdat ik eindelijk ‘ boven’  was, dat het touw door de slijtage van het opklimmen en neerdalen door is gaan slijten aan de rots, die de top van die berg moest zijn. De val is hard, de berg was hoog…….



Nu weet ik het zeker; ’slakkies’  kunnen beter een beetje onder aan de berg blijven kleven en al die strijd om te bewijzen dat er ‘ best’  wel meer in dat ‘slakkie’  zou zitten maar opgeven. Slakkies moeten altijd al oppassen dat er niet op ze ‘ getrapt wordt, daarom zijn ze blij met hun ‘ huisje’.  Dat huisje is hun ‘vluchtoord’, waar ze in kruipen als ze ‘gewond’  zijn geraakt en waaruit ze weer naar ‘buiten’  komen als ze zich weer sterk genoeg voelen om zich te wapenen tegen de buitenwereld.
 

Zo ben ik! Zo zal het nu ook gaan……ik denk nu even dat niemand iets aan mij heeft, dat ik het niet waard ben om energie in te steken of om van gehouden te worden. Mijn verleden hangt als een dikke krop in mijn keel, en ik wil even niet meer zichtbaar zijn. Door mijn ontwikkelde kracht om na tegenslagen in mijn leven toch weer de ‘kracht’ te vinden om op te krabbelen, weet ik inmiddels ook dat dit gevoel weer 'over’  gaat.
 

Niemand zit er te wachten op een ‘slakkie, dat weet ik ook wel door al mijn eerdere tegenslagen. Gelukkig letten mijn bewoners er niet op, wie of wat je bent. Ik ben ik en kan gewoon mijzelf zijn. Niks boven mijzelf uitstijgen, niks verkleden in een 'rol'. Zolang ik mijn liefde kan geven aan mijn bewoners is het goed, daar kan ik genoeg van mijn liefde in kwijt.
 

En mijn Carnavals-outfit van dit jaar? Dat zou het omhulsel van een EVV'er geworden zijn, nu  zoek ik de outfit van Ma Flodder maar weer op, die rol past mij als gegoten…….Ik doe maar GEWOON, dat is GEK GENOEG!