Papa was a Rolling Stone- The Temptations (Full Version)

Bill Withers - Ain't No Sunshine

Lara Fabian - Adagio (Lyrics)

De afwasborstelgeneratie

Ik kom uit de afwasborstelgeneratie.....

Na maanden ruzie over wie er de afwas moet doen, zou doen, gáát doen of volgende week misschíen een momentje over heeft om die plicht na te komen staat er sinds vandaag plotseling een 'nieuwe' (tweedehands) Truus van een eerstehands oma.

Behalve ikzelf had oma blijkbaar ook 'schoon' genoeg van het geklaag en geruzie over die stomme afwas en ondanks ik mijn moeder heel dankbaar ben, heb ik toch wel een beetje het gevoel dat ik aan het kortste eindje trek bij mijn dames.

Je kunt er natuurlijk 'kort' over zijn; afwassen is niet leuk, maar om er zoveel problemen van te maken, daar kun je blijkbaar heel 'lang' over zijn.

Vanaf het moment dat ik en mijn zusje een theedoek konden vasthouden, hebben wij wanneer het mogelijk was samen af moeten drogen wat mijn moeder af had gewassen.
Je hoort weleens dat het goed is voor gesprekken, toch was het bij ons net als bij de meeste andere mensen een afwas lang, gebakkelei.

Mijn moeder waste af, dat behoefde geen discussie, tot zover mooi! Vervolgens legde mijn moeder het bestek en de pannen aan de rechterkant van het aanrecht en de borden, melkbekers etc aan de linkerkant van het aanrecht. Je zou zeggen dat het dan eerlijk verdeeld zou zijn toch?

Totdat mijn zusje naar het toilet ging en ik daar verder stond af te drogen. Als zij dan terugkwam, treuzelde zij met dingen die zij vervelend vond om af te drogen, net zo lang tot het ruzie werd. Ik weet nog dat ik, omdat ik de oudste was, om die reden ook de 'wijste'  moest zijn. Ik moest stoppen met zeuren, al vraag ik me nog af wie er in dat geval dan de 'wijste'  was.........

Toen mijn meiden (het zal wel een reden hebben dat ik er wel vier kreeg?) groot genoeg waren om een theedoek vast te houden, kregen wij een afwasmachine.
Zij hebben helaas hierdoor niet ervaren hoe 'gezellig' het was om samen af te wassen. Want natuurlijk is er ook vaak gelachen onder het afwassen!

Toen ik met twee dochters hier in de flat kwam wonen, hadden de meisjes het te druk met 'chillen' en nieuwe vriendinnen maken.

Er bleef geen tijd om af te wassen......wat zeg ik? Er bleef niet eens tijd om de boel op het aanrecht te zetten! Als ik laat thuis kwam uit een avonddienst, vond ik de pannen en de borden onaangeroerd op de eettafel en moest ik met grof geweld de pannen leegbikken. Tot ik er zo chagrijnig van werd, dat er al snel een tweedehands afwasser gekocht werd op Marktplaats, de plek waar ik van alles en nog wat op de kop tikte. Ik zou wel weer de 'wijste' zijn......


Na zes jaar dagelijks ruzie, wie de afwasser dan in- en uit zou ruimen, was ik blij dat het kreng kapot ging, weer wat ruzie minder hoopte ik......ik regelde het grof vuil om hem op te halen als we er zelf voor konden zorgen dat het apparaat beneden aan de straat zou staan voor half 8 in de ochtend.

Ik verkondigde dat ik geen andere afwasser meer wilde. Omdat zij hem toch niet -in en uit wilden ruimen, stond het aanrecht naar mijn gevoel nét zo vol als wanneer ik met de hand zou afwassen.

Het commentaar luidde dat ik dan maar zelf af moest gaan wassen, want daar was ik 'moeder'  voor. Jaja.....in mijn vorig leven misschien, toen ik geen baan en studie buiten de deur had, maar in deze tijd hoort dat toch anders te werken, had ik zo het idee.

Dat idee mocht ik hebben, maar de dames dachten er anders over.

Het blijft hier ook twee tegen één, het is net een lotto-formulier.

Zij komen uit de afwas'machine'-generatie. Dan kun je tenminste als huisvrouw ook doordeweeks kunstnagels dragen (die blijven plakken)......

Tenminste, als je niet áf gaat wassen! Duhuh.....

HanneZ is de reïncarnatie van een bijzondere slak…...

HanneZ is de reïncarnatie van een bijzondere Slak.

 

Vandaag 11-11-13,

De datum waarop de prins Carnaval zich mag presenteren…….en bijna was dit ook de dag dat ik mezélf mocht presenteren als een Eerst Verantwoordelijke Verzorgende.

Bijna……wel, of bijna…..niet, het bleef spannend tot het einde.

Jawel, het letterlijke einde, want het is niet gelukt, de mensen die eerst in mij ‘ geloofden’ , zeiden mij het toch niet genoeg te vinden wat ik in anderhalf jaar tijd had ontwikkeld en heb laten zien.

Eerst geloofde ik er zelf niet in, dat ik een EVV'er kon worden, ik had het niet op mijn lijstje met ambities staan. Toen waren er mensen, die wél in deze toekomst voor mij geloofden. Dus naïef als ik kan zijn, was ik dolgelukkig dat er iemand in mij geloofde en ik ging naar de opleiding. De opleiding was klaar in juni van dit jaar en net zo onverwacht als dit ‘einde’  kwam, kwam toen het bericht dat ik een verlenging kreeg en dat ik mijn eindpresentatie niet mocht doen. In september begon ik aan mijn verlengingsopdrachten.

Het heeft heel wat gesprekken en oefening gekost om uiteindelijk vorige week de ‘ knop’  in mezelf te vinden waarmee ik het gevoel kreeg dat ik er WAS, de eindstreep zou behalen……YESSSSS, wilde ik schreeuwen op de thema-avond Agressie, waarop 28 collega’s aanwezig waren en waarmee ik echt TROTS was op mezelf! I did it……it was not a perfect presentation, but yes, I did it! On my own way, just as my father always did……it wasn't maybe the perfect way, but it was my own way, the way, I wanted it to be.

Op de dag na de thema-avond stond de evaluatie gepland, niets meer en niets minder. Ik ging vol (!) vertrouwen naar het kantoor van mijn hoofd en vroeg of ik het tasje met mijn opdrachtenmap mee zou nemen naar dat gesprek om te kunnen laten zien waar ik was en wat ze nog nodig vonden dat ik inleverde. ALLES was op een haar na klaar, ik had het idee dat er nog drie ‘ verslagen’  in moesten, de eindverslagen van de verlengingsopdrachten. Dat ik me daarna kon wijden aan het inleveren van de map en het maken van mijn eindpresentatie.

Het mocht niet zo zijn……het hoofd zei me dat ik het tasje nog wel even kon laten wat het was, we zouden eerst naar de directeur gaan(??????) Dit was nieuw voor me! Ik zou een evaluatie hebben van de thema-avond met het afdelingshoofd en de praktijkbegeleidster. Maar de directeur? Ik voelde meteen een onbestendig gevoel in mijn onderbuik, dat voel ik meestal als er onheil gaat geschieden.

Het is zo raar om te horen dat je moet stoppen met de opleiding, op het moment dat je in jezelf gelooft! Het was dus gebakken lucht, sinterklaasballonnen, in iets geloven wat er helemaal niet is. Naïeve ikke, het slakkie, dat overal toch al langer over doet dan anderen.

Dit gesprek is nu vijf dagen geleden en nu glijd ik naar beneden, ik kan het niet tegenhouden, ik ken het gevoel te goed…..het gevoel dat mensen altijd voor niets tijd in mij steken en dat het uiteindelijk zinloze tijd van ze is geweest.

Het gevoel dat ik aan een touw een berg  aan het beklimmen was en dat het zolang geduurd heeft eerdat ik eindelijk ‘ boven’  was, dat het touw door de slijtage van het opklimmen en neerdalen door is gaan slijten aan de rots, die de top van die berg moest zijn. De val is hard, de berg was hoog…….



Nu weet ik het zeker; ’slakkies’  kunnen beter een beetje onder aan de berg blijven kleven en al die strijd om te bewijzen dat er ‘ best’  wel meer in dat ‘slakkie’  zou zitten maar opgeven. Slakkies moeten altijd al oppassen dat er niet op ze ‘ getrapt wordt, daarom zijn ze blij met hun ‘ huisje’.  Dat huisje is hun ‘vluchtoord’, waar ze in kruipen als ze ‘gewond’  zijn geraakt en waaruit ze weer naar ‘buiten’  komen als ze zich weer sterk genoeg voelen om zich te wapenen tegen de buitenwereld.
 

Zo ben ik! Zo zal het nu ook gaan……ik denk nu even dat niemand iets aan mij heeft, dat ik het niet waard ben om energie in te steken of om van gehouden te worden. Mijn verleden hangt als een dikke krop in mijn keel, en ik wil even niet meer zichtbaar zijn. Door mijn ontwikkelde kracht om na tegenslagen in mijn leven toch weer de ‘kracht’ te vinden om op te krabbelen, weet ik inmiddels ook dat dit gevoel weer 'over’  gaat.
 

Niemand zit er te wachten op een ‘slakkie, dat weet ik ook wel door al mijn eerdere tegenslagen. Gelukkig letten mijn bewoners er niet op, wie of wat je bent. Ik ben ik en kan gewoon mijzelf zijn. Niks boven mijzelf uitstijgen, niks verkleden in een 'rol'. Zolang ik mijn liefde kan geven aan mijn bewoners is het goed, daar kan ik genoeg van mijn liefde in kwijt.
 

En mijn Carnavals-outfit van dit jaar? Dat zou het omhulsel van een EVV'er geworden zijn, nu  zoek ik de outfit van Ma Flodder maar weer op, die rol past mij als gegoten…….Ik doe maar GEWOON, dat is GEK GENOEG!

 

In het kader van de liefde voor je kinderen.

Met een 'kwartet' dochters is het al heel veel jaren 'druk' in mijn huis. Er vliegen kinderen 'uit' en soms komt er één terug om te eten of te logeren. Helemaal gezelli!

Soms heb je even voor een kind wat minder aandacht door problemen van de ander en dan is het goed om eens iets gezelligs doen met één of twee van de kinderen. Dat zou goed zijn voor de versteviging van de 'moeder & kind-band'. Een moment iets met één of twee dochters apart doen in plaats van samen of zelfs met vrienden of andere mensen erbij. Om deze reden hadden we bedacht op een zonnige dag een dag naar het dichtstbijzijnde strand te gaan........

Het plan was gesmeed!

De avond ervoor had ik avonddienst en was pas laat thuis. Toen ik thuis kwam stonden alle lampen in de huiskamer aan maar kinderen zag ik niet. Alle Luxaflex zaten dicht omdat het een warme dag was geweest. Ik had niet in de gaten dat de kinderen op het balkon zaten, totdat ik tussen de Luxaflex door twee sigaretten licht zag geven. Ze waren aan het 'chillen' en zij bleken een behoorlijk slokje op te hebben.....het was wel zo gezelli en ontspannen dat we aan de praat bleven. Uiteindelijk gingen we allemaal erg laat naar bed.

De 'planning' was dat we om 10.00uur de volgende ochtend zouden vertrekken. Een dochter snapte niet wat je zo vroeg aan het strand moest doen omdat het dan nog koud was.

De betreffende ochtend moesten er 'verse' broodjes worden gebakken dus moeders 'Funny Sunday Bakery' was al vroeg open. De enige die vroeg uit de veren was , juist, dat was ik....om die broodjes te bakken. Verder moesten er nog een aantal 'zoete' broodjes gebakken worden om de meisjes eraan te herinneren dat we een dagje naar het strand zouden gaan.

Om kwart over 11 was het toch zo ver dat we de broodjes  en het koude drinkwater in de tassen hadden gepropt en klaar waren om te gaan. Het wordt nooit anders, het is altijd al zo geweest. Nummer twee wacht tot nummer één klaar is, maar omdat die nog niet klaar is gaat nummer twee nog maar wat anders doen zodat de nummer drie uiteindelijk nog maar een wasje gaat vouwen of strijken om de 'wachttijd'  op te vullen.

Je kúnt een tijd afspreken maar het is bijna kansloos.
Vervolgens drie geïrriteerde mensen in een auto, moet er nog benzine getankt worden, een snoepje voor in de auto gekocht, cash-geld uit de muur getrokken voor de parkeerplaats aan het strand en ja hoor het kon gaan gebeuren! HOERA......en zo vertrok de Familie 'Birkenstock' pas om bij twaalven naar het strand in plaats van om tien uur.

In de auto zat de stemming er al  goed 'in'. Het was een ge'Whatsapp' van jewelste tot het moment dat ik de auto op de plaats van bestemming parkeerde. Het telefoonverkeer was nog drukker dan het  wegverkeer. Maar goed, de meiden hebben meer contacten te onderhouden dan die met hun moeder, dat is logisch.....

Het was goed geregeld qua parkeren, het werd in banen geleid, het kostte vijf euro voor de hele dag, hoe lang die dag ook zou duren. (Bij nader inzien maar gelukkig, anders had ik beter een dagje een hotelkamer kunnen huren.)


Toen de meisjes uit de auto waren, werd er weer 'gepraat';

Jeetje, wat een berg moeten we op lopen, jeetje wat ben ik moe, volgens mij kwam er verder weinig hoopgevends uit de mondjes. Ik vroeg me af of ze nu liever thuis waren gebleven. Maar nee hoor mam, we vinden het ècht heel leuk en gezellig om iets 'samen' te doen.......(????)

Na het prachtige zandplaten pad opgelopen te hebben dat lang niet zo stijl was als het duinpad dat wij altijd over moesten lopen in Renesse kwamen wij op het strand aan.

Een prachtig schoon strand en omdat de meiden niet te ver wilden lopen, spreidden wij al snel de handdoeken in het zand uit. Later bleek dat wij iets verder hadden moeten lopen omdat wij erg schuin lagen omdat we op de 'afloop' lagen van het duinpad.
Nou ja, dan ga je niet nóg een keer opstaan, daar word je zo moe van! Pfffffff.



Hoe moe de meisjes waren heb ik de rest van de dag gemerkt aan de 'diepgaande' gesprekken die zij met mij voerden.........

Ik had voor de zekerheid nog een foto van de strandpaal gemaakt dat ze zouden weten waar 'MAMA' was als ze zouden gaan lopen.........


Het leek mij het beste om verder te lezen in mijn boek. Het boek had bij toeval wel een heel grappige toepasselijke titel:

De meisjes vonden dat ze een fantastisch leuke dag hadden gehad. JA, mama, dat moeten we echt váker doen!!!!

Het lijkt wel 'vol' op deze wereldbol ......

Mijn flat is pét, een soort pétteflat....maar dan ànders.

Het is ècht niet dat ik wil discrimineren maar het begint nu wel ernstig 'MultiCulti' te worden in mijn flat.

Al zeven jaar woon ik hier tussen allerlei Culturen en vooral heel veel 'Wokschotels' aan de buitenmuren, in allerlei kleuren en maten. In een flat waar je geen gaten mag boren in de buitenmuur voor een gezellige  oer-Hollandse Geranium, mogen blijkbaar wel zes gaten voor de standaard van de satellietontvangers gemaakt worden.

Op zondag hangen alle 'Perzische' tapijten buiten over de balkonhekken, terwijl ik tien jaar geleden nog 'ruzie' kon krijgen met buren in de straat waar ik woonde die boos werden als ik mijn auto ging wassen of mijn was buiten wilde hangen......op 'ZONDAG'.


Zondag was 'de dag des HEREN', kreeg ik toen te horen, het moest een 'rustdag' zijn en daar moesten alle landgenoten aan meedoen, of zij nu gelovig waren of niet. Maar ja, al de mensen die nu hun kleedjes kloppen op zondag 'verstaan' ons niet en hebben behalve al die andere talen ook andere 'geloven' en andere 'gewoonten'.

Er mag volgens de grondregels geen wasrek of plantenbak over de balkonrand hangen, maar wie bepaalt dat wel al die tapijten daaroverheen mogen hangen????
Het voelt wel een beetje of ons landje 'overgenomen' wordt, hoe heeft het zover kunnen komen?

Ik ben een respectvol mens, heb overal begrip voor maar het gaat me nu soms te ver, of.....misschien komt het nu te dichtbij!

Ik kan in mijn eigen flat bijna geen buurvrouw meer vinden die mijn taal spreekt, terwijl dit flats zijn die zo'n twintig jaar geleden werden bewoond door beter betaalden. Zonder te willen discrimineren, dat waren toen geen buitenlandse mensen uit de landen waar deze nu mogelijk allemaal vandaan komen. Natuurlijk mogen zij ook een woonruimte hebben, logisch en normaal maar nu voel ik me een beetje te 'gast' in een ver vreemd land.....zijn alle buurlanden zo vol dat ze alleen in Nederland nog ruimte hebben? Of liever nog, in deze flat?Ik begin te begrijpen hoe een 'kip' zich moet voelen in zijn kippenhok. Alle kippen zijn van een afwijkend pluimage en 'tokken' hun eigen taal......niemand begrijpt, verstaat of 'hoort' elkaar.

Op dit moment is mijn nieuwe buurman aan het schilderen en timmeren terwijl ik wil slapen na een nachtdienst, vermoedelijk is hij langdurig 'vrij' van zijn werk. Ik zag dat de buurman wel heel erg bruin ziet voor het aantal zonuren die wij gehad hebben.
Deze maand is het voor andere flatbewoners Ramadan, heb ik óók respect voor maar als ik uit de avonddienst kom is het zo druk op straat dat mensen de doorgang voor mijn auto versperren. Dan vraag ik me af: "Wie moet er respect hebben voor wie?"

Toen ik 7 jaar geleden deze flat wilde huren, moest mijn vader 'borg' staan voor mijn huurcontract. Hij moest de eerste maand huur zelfs voorschieten omdat ik nog geen vaste baan had als moeder van vier kinderen......want ik was 'gezond' dus moest wél eerst een baan hebben voordat ik recht had op een woonruimte.

Mogelijk begrijp ik het allemaal niet zo goed hoor........als Nederlander. Ik heb 'mijn' eigen taal wel goed onder de knie, maar ik spreek weer niet dezelfde taal als onze 'huismeester'. Zó jammer....

Zit misschien daar de kneep?