Mijn vader, de stoere beer is niet meer.......

Mijn vader, de stoere beer

Mijn vader de stoere beer,

Arie Junior, hij is er straks niet meer.

Op vrijdag 13 juli nam hij zijn besluit,

het hoeft niet meer, ik stap er uit.

Niemand hoeft mij zo te zien,

dokter wilt u mij helpen misschien?

Mijn vader, de stoere beer, hij kon het niet meer aan,

om in het leven aan de kant te staan.

Zoveel boeken uitgelezen, zoveel puzzels opgelost…..

Riet, potverdrie, waar is nu mijn ‘Parker’-pen?

het kan toch niet dat ik die kwijt ben?

Hij kon niet meer veilig alleen lopen op straat,

zijn lichaam was in een heel zwakke staat,

Toen hij probeerde het ‘per post’ bestelde boek bij de voordeur aan te pakken

konden zijn benen hem niet meer dragen en lieten hem op de grond  zakken.

Mama vond het nu helemaal genoeg

en belde voor de zoveelste keer om de weekend hulp-ploeg.

Help!  Dokter, ik kan dit niet meer aan,

kijk dan toch, die man kan niet meer op zijn benen blijven staan

Er was inmiddels nog maar 60 kilo over van de grote stoere beer,

doen jullie het verder maar zónder mij, ik wil niet meer…..

De dokter gaf hem nog een kans met sondevoeding door zijn neus,

ook al wilde hij niet dat iemand hem zo ziek zag, de grote trotse reus.

Bijna elke keer stond hij op het punt zijn bezoek weg te sturen,

ook een stoere reus heeft  zijn moeilijke uren.

Bang om de grip op zijn lichaam te verliezen,

Zou hij voor een “geplande” dood kiezen.

Mijn vader, altijd een reus van een beer…….

hij hield niet van knuffelen en vaak deed dat zeer

Nu weet ik dat hij bang was om zich écht te laten kennen,

ik voelde altijd zijn ‘afstand’ en heb daar nooit aan kunnen wennen

Nooit leek er iemand zijn hart ècht te kunnen raken,

tot op de laatste avond toen mijn zus en ik zijn veilige vestingmuur af braken……..

Nooit hadden wij de stoere beer zo ‘open’ gebroken,

hij heeft gehuild, gelachen, geknuffeld en gesproken.

Eindelijk op de valreep een papa naar ons hart,

hij liet ons delen in zijn smart!

Een ware ontlading van al zijn zorg, liefde en pijn,

oh papa, waarom heeft het niet altijd zo kunnen zijn?

Als vader en opa toonde hij zijn onvoorwaardelijke liefde op ‘zijn eigen manier’

hij gaf hulp bij nood, was erg bezorgd om ieders welzijn ook al hield hij de deur naar zijn hart op een kier……

Wij verstonden niet “zijn” taal der liefde,

wanneer zijn basstem door de kamer kliefde.

Hij vroeg nooit: “Hoe gaat het met je lieve schat?”

maar  wel of je baas een goede kracht aan je had……

Zijn verantwoordelijkheidsgevoel was enorm groot,

vanaf zijn huwelijksdag tot aan zijn dood……

Lieve papa, jij besloot je eigen levensboek te sluiten,

maar wist gelukkig naar alle kleinkinderen je liefde uit te spreken en een laatste wens te uiten.

Voor ons blijft er helaas nog één vraag hangen:

Wáárom  lieve Papa,

Waarom heb je nooit geleerd altijd  een “mens”  te mogen zijn?

Waterspektakel

Wat een “water”spektakel

In plaats van wat gewoonlijk op deze doordeweekse avond de Volleybalavond  is van wat omschreven kan worden als een beetje “bijzondere”  mannenclub, hebben deze mannen één keer per jaar een “Sloepenspektakel”.

Mannen houden altijd iets “jongensachtigs” bleek op deze avond nog maar eens want het blijkt dat er  na een bepaalde tijd ná zonsondergang niet meer gevaren mag worden op de Reeuwijkse Plassen en dát is nu juist het bijzondere aan dit waterspektakel zoals later blijkt.
Dit zogenaamde “Sloepenspektakel” wordt georganiseerd door drie “Botteliers” die het voorafgaande jaar zijn aangewezen die taak te verrichten. Eén van de mannen(met zijn familie)uit de keiharde kern van dit gezelschap die in het bezit is van een eigen boot zorgt er op zijn watersportvereniging voor dat er genoeg boten beschikbaar zijn (mét of zonder eigenaar erbij) om de ingeschreven deelnemers te kunnen vervoeren op deze avond.


Om 18.45u moest er ingecheckt zijn en een bedrag van 12 euro en 50 cent betaald worden om de kosten te kunnen dekken van wat maagvulling én drankjes die deze botteliers dan verzorgen en op de plaats van bestemming brengen met een andere boot die overigens uit beeld blijft.
De verdeling van de passagiers was wat onduidelijk zodat ik samen met een vriendin koos voor een plaats in een boot die als tweede van de steiger af lag om het voor anderen niet al te moeilijk te maken.
Deze plekken waren echter blijkbaar al “vergeven” want toen wij goed en wel zaten werden wij verzocht die boot weer uit te komen.
Mijn vriendin, die een brace om haar been draagt was hier niet echt blij mee want met dat ding om haar been is het niet makkelijk om een boot in en uit te klauteren. Toen wij weer terug op de steiger stonden bleken de andere boten inmiddels zo vol te zitten dat wij ieder apart in een boot moesten stappen. Een béétje jammer omdat ik terecht kwam in een boot waar ik niemand kende. Op zich niet zo erg, het is leuk om nieuwe mensen te ontmoeten maar ik was zelf nieuw bij deze “happening” en dan voel ik mij prettiger als ik wat “know how” in mijn buurt weet. Nou ja, niets aan te doen, snel in een boot gestapt waar nog een plekje vrij was.


Iedere boot kreeg een “botteliertas” aan boord met de nodige flessen drank en blikjes limonade, zodanig gevuld of we naar Engeland over moesten varen. Ook bakjes met zoutjes en pinda’s zaten erbij. De sfeer zat er al goed in bij het kijken naar al die flessen en de wetenschap dat er géén kurketrekker in de tas zat……er bleef dus niets anders over dan de blikjes limonade en bier opentrekken……”leermomentje”  voor de Botteliers van het volgende jaar!


Stipt om 19.15u werd het startsein gegeven en schoten de boten één voor één de plas op.
Als je nooit in een boot zit is het een geweldige ervaring.

Al die sloepen en motorbootjes achter elkaar aan en om elkaar heen varend als er een blikje naar een andere boot overgegooid moest worden.

De weergoden waren ons redelijk gunstig gezind, de voorspellingen waren veel erger dan de enkele buitjes die wij over ons heen kregen. Het was fijn dat we nog gemaild waren dat het op het water altijd iets frisser kon zijn en dat we dus beter én een trui of vest én een regenjas of paraplu mee moesten nemen.

De route bestond uit een aantal “lusjes” zoals wij die in de wandelsport wel kennen; een flink stuk omlopen of in dit geval varen zonder dat je er eigenlijk wijzer van wordt. Het was om de mensen die dit spektakel van andere jaren kennen wat om de tuin(huisjes) te leiden.
Na wat omwegen of lussen werden we aan land gebracht voor een tussenstop op een “destilleerderij” waar het Plaswater omgetoverd was tot een heus groenachtig drankje met een heerlijke smaak.


Het werd uitgeschonken in een zilveren theepot naar oude clubtraditie van de mannen en/of naar een clubtraditie van oude mannen.

Ik heb nog willen zoeken naar de “stookruimte” maar die werd jammer genoeg geheim gehouden voor buitenstaanders.

Na twee van die drankjes ging de steiger in mijn idee net zo wiebelen als de boot, dus beter even rustiger aan te doen tot ik weer “in de boot” was geland.

Inmiddels was het gezelschap aangesterkt met een muziekband die wat nummers ten gehore bracht, werd er gezongen voor een jarige in ons midden, kregen we schalen rond geserveerd met kaas en worst en was het alweer tijd om de reis te vervolgen.

Geen idee waar er verder nog heen gevaren moest worden, het leek zo al mooi genoeg!

Het zag groen voor mijn ogen……misschien van zee(of plas-)ziekte of misschien dat groene wonderdrankje…….dat kon ook.



Het was het duidelijk te zien dat nu meer mensen moeite
hadden met in boten stappen die drie of vierbreed naast elkaar
aangemeerd lagen....rárá, hoe zou dat komen?

Eenmaal op het water begon het nu toch wat te regenen en iedere schipper nam zijn maatregelen.
Veel van de boten hadden een buiskap waar een aantal mensen onder konden zitten, op "mijn"boot was dat ook het geval.

Zelf zit ik liever in de open lucht, dus had gewoon mijn “wandelponcho” over mijn hoofd getrokken zodat ik vrij uitzicht hield.
Het was veel te leuk om te kijken en zo hoefde ik niet zo veel te missen.

Uiteindelijk meerden we aan op een stuk land waarvan ik echt niet na kan vertellen waar dat in de Plassen ligt en werden we verwelkomd door middel van een aantal brandende fakkels…..er hing een mysterieuze spannende sfeer op het eilandje.
Inmiddels was het al bijna donker en waren we allemaal best nat geworden maar niemand liet zich enigszins beïnvloeden door dat beetje regen.

De sfeer wás er en bleef er. Ook op dit stukje land hadden de botteliers hun werk fantástisch gedaan!
Er stonden twee partytenten opgezet. De één was bedoeld voor de muziekband, zodat die ondanks de regen gewoon hun optreden konden doen zonder dat de verlichting en de apparatuur nat werd en de andere tent moest ervoor zorgen dat de schalen met salades en het drinken een beetje beschut stonden.

Nu weet ik pas waarom het “Partytenten” heten! Voorheen was ik nogal bevooroordeeld over deze vorm van buitenverblijf omdat ze bij ons op de camping voornamelijk op gezet stonden voor veel te dikke Duitsers met een krat naast hun stoel omdat ze eigenlijk te zwaar waren om in hun caravan te zitten zonder dat die ging kiepen of door de pootjes zou zakken door metaalmoeheid.
Er werd eten opgeschept en er werd voor ieder een drankje ingeschonken, de muziek begon te spelen en……..het feest barstte los!

Er werd gedanst en gezongen……met regenjas, zonder regenjas, met of zonder paraplu, alles leek te kunnen.

Wat heb ik in één wandelseizoen allemaal al mee mogen maken bij deze club van bijzondere mensen……

Ongelooflijk dat dit nog kan bestaan in een tijd waarin iedereen het even druk lijkt te hebben.

Het was tenslotte vandaag maar een "gewone" doordeweekse dag zoals al die andere weken wanneer ze op dezelfde dag Volleyballen….

Hulde aan deze bonte verzameling fantastische mensen die zoveel van hun
kostbare tijd willen vrijmaken om hun vrije tijd te maken tot “kwali-tijd”!