Mijn vader, de stoere beer
Mijn vader de stoere beer,
Arie Junior, hij is er straks niet meer.
Op vrijdag 13 juli nam hij zijn besluit,
het hoeft niet meer, ik stap er uit.
Niemand hoeft mij zo te zien,
dokter wilt u mij helpen misschien?
Mijn vader, de stoere beer, hij kon het niet meer aan,
om in het leven aan de kant te staan.
Zoveel boeken uitgelezen, zoveel puzzels opgelost…..
Riet, potverdrie, waar is nu mijn ‘Parker’-pen?
het kan toch niet dat ik die kwijt ben?
Hij kon niet meer veilig alleen lopen op straat,
zijn lichaam was in een heel zwakke staat,
Toen hij probeerde het ‘per post’ bestelde boek bij de voordeur aan te pakken
konden zijn benen hem niet meer dragen en lieten hem op de grond zakken.
Mama vond het nu helemaal genoeg
en belde voor de zoveelste keer om de weekend hulp-ploeg.
Help! Dokter, ik kan dit niet meer aan,
kijk dan toch, die man kan niet meer op zijn benen blijven staan
Er was inmiddels nog maar 60 kilo over van de grote stoere beer,
doen jullie het verder maar zónder mij, ik wil niet meer…..
De dokter gaf hem nog een kans met sondevoeding door zijn neus,
ook al wilde hij niet dat iemand hem zo ziek zag, de grote trotse reus.
Bijna elke keer stond hij op het punt zijn bezoek weg te sturen,
ook een stoere reus heeft zijn moeilijke uren.
Bang om de grip op zijn lichaam te verliezen,
Zou hij voor een “geplande” dood kiezen.
Mijn vader, altijd een reus van een beer…….
hij hield niet van knuffelen en vaak deed dat zeer
Nu weet ik dat hij bang was om zich écht te laten kennen,
ik voelde altijd zijn ‘afstand’ en heb daar nooit aan kunnen wennen
Nooit leek er iemand zijn hart ècht te kunnen raken,
tot op de laatste avond toen mijn zus en ik zijn veilige vestingmuur af braken……..
Nooit hadden wij de stoere beer zo ‘open’ gebroken,
hij heeft gehuild, gelachen, geknuffeld en gesproken.
Eindelijk op de valreep een papa naar ons hart,
hij liet ons delen in zijn smart!
Een ware ontlading van al zijn zorg, liefde en pijn,
oh papa, waarom heeft het niet altijd zo kunnen zijn?
Als vader en opa toonde hij zijn onvoorwaardelijke liefde op ‘zijn eigen manier’
hij gaf hulp bij nood, was erg bezorgd om ieders welzijn ook al hield hij de deur naar zijn hart op een kier……
Wij verstonden niet “zijn” taal der liefde,
wanneer zijn basstem door de kamer kliefde.
Hij vroeg nooit: “Hoe gaat het met je lieve schat?”
maar wel of je baas een goede kracht aan je had……
Zijn verantwoordelijkheidsgevoel was enorm groot,
vanaf zijn huwelijksdag tot aan zijn dood……
Lieve papa, jij besloot je eigen levensboek te sluiten,
maar wist gelukkig naar alle kleinkinderen je liefde uit te spreken en een laatste wens te uiten.
Voor ons blijft er helaas nog één vraag hangen:
Wáárom lieve Papa,
Waarom heb je nooit geleerd altijd een “mens” te mogen zijn?
heel mooi han, sterkte om dit voor te dragen vrijdag !
BeantwoordenVerwijderenWat beschrijf je je vader ontzettend goed in dit gedicht. De stoere man, op afstand zo ken ik hem van mijn jeugd.
BeantwoordenVerwijderenWees gelukkig met zijn open hart in de laatste dagen, uren.
Ook al doet het zeer dat dit niet altijd zo heeft mogen zijn. Hopelijk heb je alles nog tegen hem kunnen zeggen wat je wilde zeggen.
Ik wens je ontzettend veel kracht om dit gedicht vrijdag voor te lezen.
Dit kun je en gaat je ook lukken. En vergeet niet, een traan is geen schande.
Heel veel sterkte gewenst die nodig is om dit verlies te gaan dragen, voor je moeder, Ineke, jou en jullie kinderen.
Er staat geen tijd voor je rouw, doe het op jullie eigen manier.
Lieve groet Pauline
Hanneke, wat sterk van je om op dit moment zo'n mooi gedicht te kunnen schrijven. Han. Ik denk morgen aan je, veel sterkte. En weet als je iemand nog heb mag je altijd bellen, mailen of je mag bij mij thuis langskomen.
BeantwoordenVerwijderenveel liefst en een grote knuffel Antoinette