Weer een jaar voorbij….
Bijna is er weer een jaar
voorbij,
tijd om te overdenken
Tijd om overzicht te maken
wat ging goed en wat kon
beter…..
Wat is verwerkt en wat zit
nog hoog,
niet te veel denken anders
blijft het niet “droog”
Je wilt vaak liever niet ,
dat een ander je verdriet
ziet
Huilen mag, ook als je
groot bent hoor je vaak,
Het mag…..
maar alleen als je er
niemand mee lastig valt, dan wordt het opeens een andere zaak.
Soms kan ik huilen van de
kleinste dingen,
zoals wanneer mijn demente
bewoners met me mee gaan zingen
Het verdriet van mijn
bewoners, ik voel het allemaal mee
Zij kunnen niet meer
vertellen wat zij “voelen”
Niet meer praten over hun
frustratie en over hun onmacht,
maar in hun lichaam zit
nog zo heel veel kracht.
Ik zie al die dingen in
hun ogen, ik hoor het in hun stem
Zij weten geen woorden
meer en elk verhaal wat zij proberen te vertellen loopt klem….
Ik pak hun hand, keer op
keer,
Dan kijken zij mij aan en
ik probeer niet te breken
Ik krijg hun vertrouwen
Wanneer zij alles en
iedereen wantrouwen
Dan is mijn leven als
verzorgende mij soms liever dan alles op de wereld
Ik vergeet andere
belangrijke dingen die ik had moeten doen,
Ik ben vaak van mijn eigen
vrije tijd een dief,
Als deze mensen je zo
vertrouwen
Dat je ze mag verzorgen
zonder “strijd”
Dan heb ik van mijn
drie-jarige studie ècht geen spijt!
Ik moet alleen nog wel
proberen een balans te vinden voor mijzelf……..
Want ja, ik ben zelf ook
nog een MENS.
HANNEZ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten