Columns uit mijn "OUDE DOOS"

Kanoën  by   Night ......

De personeelsvereniging  van het  Zorgcentrum waar ik sinds 1 mei 2006 werk  had iets avontuurlijks bedacht voor de leden. Misschien waren ze bang voor commentaar dat ze alleen maar "ouden van dagen” uitstapjes kunnen regelen, maar in ieder geval heb ik me pas de laatste week die mogelijk was opgegeven omdat ik het lef niet had om in zo'n ding te gaan zitten!

Ik had het idee dat zo'n ding al om zou slaan als ik "het grootste onevenwichtig object wat je je kunt bedenken" er zou proberen in te stappen en áls het dan al zou lukken om erin te komen dat ding dan zeker wel zo zou gaan wiebelen dat hij om zou slaan.
De grootste "angst" was dat ik er niet uit zou kunnen komen voordat ik verdronken was, alhoewel ik heus goed genoeg kan zwemmen! Een soort claustrofobisch eigenlijk......
(Later bleek ik een Kano te verwarren met een Kajak, die veel smaller is en die wel omslaat)

Op de afdeling waar ik werk waren collega's die ik over me heen kreeg dat ik dat nou niet "durfde" want zij gingen allemaal wel.........ze gingen net zolang door dat er zich "setjes" vormden, zodat ik ook al zeker was van een Bootgenoot of met andere woorden een Bondgenoot.
Mijn Bootgenoot zou collega Anneke worden, dus bang of niet, we gingen ervoor!

Leuke bijkomstigheid was dat er op deze avond ook echtgenoten en/of partners meegingen. De meeste uitstapjes zijn  grotendeels door dames bevolkt, wat logisch is als er voornamelijk vrouwelijk personeel in het huis werkt natuurlijk.

Later bleken die "èchte mannen" heel erg van pas te komen......

Om negen uur die avond werden wij verwacht bij de opstapplaats en werd er een korte uitleg gegeven over hoe je de peddel zou moeten draaien van rechts naar links en over de holle en bolle kant van de peddel, die niet meer aan iedere peddel te vinden was omdat er nog weleens op werd gestaan door onhandige personen????

We moesten zelf de peddel maar uitzoeken, die dan iets langer moest zijn dan je lichaam mét een omhoog gestrekte arm.

Daarna leek het even net oorlog toen iedereen probeerde zich een weg te banen tussen die omgevallen peddels en ik er 'per ongeluk' op ééntje ging staan.......OEPS!, alweer zo'n onhandig persoon? Waarschijnlijk weer een peddel erbij zonder bolle of holle kant.

Ook werden er twee gidsen voorgesteld, die zouden ons behoeden voor het inslaan van een verkeerde bocht, maaaaarrrr  dan moesten we wel  opletten dat we dicht bij elkaar bleven, anders zou dat niet goed gaan.

Met de peddels in de aanslag moesten we allemaal in een rij gaan staan om in een kano geholpen te worden, waarna we met een zetje te water gelaten werden.

Ik had 'A' gezegd, dus dan zeg ik ook 'B', maar toen ik zag hoe die kano's gingen schommelen door de klap op het water was ik het liefst terug naar de bus gerend om eerlijk te zijn.
Gelukkig had ik uit voorzorg een dikke "TENA" ingedaan want het idee in een donkere gracht te hangen en de weg terug niet te kunnen vinden leek me helemaal drie keer niks eerlijk gezegd!
Dat meer mensen dit idee hadden kon je later wel merken aan het geweld met de peddels om maar niet de laatste te zijn in een bocht met de kans dat de gids al niet meer te zien was......

Anneke en ik waren aan de beurt om in te stappen en het werd best al donker, ik deed het zowat in mijn broek van de zenuwen!

De ‘zwaarste’ van ons moest achterinde kano, want dat gaf betere "stuurcapaciteiten" zeiden de gidsen, maar dan hadden ze mijn gestunt nog niet gezien denk ik.
SPLATSH.......daar gingen wij te water, even wiebelen, maar verder viel het reuze mee! Was ik daar nou zo vreselijk nerveus voor?
Het was TOF, alléén maar ontzettend TOF, wat was ik blij dat ze me overgehaald hadden......
Al moest het èchte werk nog beginnen natuurlijk!

Volgens mij had iedereen wel moeite met peddelen en vooral met sturen want er werd wat afgeramd onderweg omdat weer iemand de kano niet in bedwang had. Anneke en ik hadden veel plezier onderweg en overal klonk het geluid als van een stel gillende keukenmeiden, vooral onder de bruggetjes waar we constant onderdoor gingen.

Het eerste stuk waren we erg druk met het "leren" peddelen en zo geconcentreerd bezig dat we op het laatste ogenblik pas zagen dat er een groot schip aan de kant lag aangemeerd, wat dus inhield dat we in de "bewoonde wereld" waren gekomen. Anneke kreeg nog weleens een volle laag water naar binnen omdat ik dan met spoed de kano moest "draaien".

Bijna ter hoogte van de Utrechtse Dom moesten we uit de kano's klimmen omdat we een drinkpauze hadden van een half uur. Dat half uur waren we al bijna kwijt met uit de kano's klimmen. Gelukkig werden we daar wel bij geholpen en is er niemand in het water van de gracht gegleden ondanks die kademuur ontzettend glad was. Daar liepen we een trap op en sta je zomaar midden in Utrecht, wat een belevenis zeg!

Het was er heel erg sfeervol, alle terrassen zaten vol, want ondanks er regen voorspeld was, konden we geen beter weer hebben.....heldere lucht en geen druppel regen gehad. Zo'n half uur is wel snel voorbij natuurlijk en we zouden nog anderhalf uur terug moeten varen......

Op de terugweg voeren we door smallere watertjes met overhangende takken en volbegroeide struiken aan de kanten, dus deden we nog véél meer ons best om in het midden van het water te blijven.

Op een gegeven moment voeren we te midden van allemaal achtertuinen van een woonwijk en zagen we als er een tuinlamp brandde alleen maar grijze pijpen vlak naast onze hoofden hangen.
We moesten van de vermoeidheid enorm lachen om al die pijpen omdat we het idee kregen dat als er iemand in zo'n huis naar het toilet zou gaan op het moment dat wij voorbij die pijp voeren, wij dus een golf in onze nek zouden krijgen.....waarop we nog harder gingen lachen en tegen elkaar zeiden dat we op de een of andere manier wel in de "poep" bleven zitten.......of we nu werkten of vrij waren.......

De laatste twee bruggetjes waren een beetje teveel van het goede voor sommigen onder ons. De vermoeidheid sloeg toe, en de laatste twee bruggetjes waren zo laag dat je zo ver mogelijk achterover moest hangen, de peddel binnen moest houden en met je handen boven je hoofd langs het "plafond" moest voortbewegen.......

Bij de laatste stapten drie dames uit (waarvan er een vijf maanden zwanger is) en we hoorden dat de gidsen niet van plan waren te komen helpen om die kano's over de weg terug te helpen dragen. Er was hier geen aanlegsteigertje en het kostte dus heel veel moeite om daar zonder hulp uit de kano te komen. De mannen boden hun hulp aan. Ze zijn er dus nog......èchte mannen!

Ze kwamen als geroepen want ik zag het eigenlijk niet zitten om in mijn ééntje onder dat laatste bruggetje door te gaan , maar ik was ook ècht te moe om die rotboot nog eens een stuk te gaan lopen dragen!  Mijn boot-genoot was al uitgestapt, haar werd het echt te gortig om onder die laatste donkere brug door te moeten. Ik stelde dus voor dat als er één van de twee mannen bij mij in de kano zou komen, ik er wel onderdoor ging......je zag dus geen licht als je er invoer en dan is het zo verschrikkelijk donker daaronder, dat je geen idee hebt waar je bent!

Ik putte kracht uit het feit dat er al zo veel onder die brug door waren gegaan dat het mij ook wel zou gaan lukken......Mijn nieuwe bootgenoot was ook ieder gevoel voor richting kwijt..... want we gingen geheel dwars door dat gat heen.

Toen ik aan die man vroeg of we niet een beetje "bij" zouden moeten sturen zei hij dat het hem niet boeide dat die boot eraan ging, als hij er maar onderdoor kwam! Was dat nu zo’n echte man?

Deze kano is voortaan voor iedereen die na ons komt herkenbaar geworden......volgens mij zit er geen punt meer aan.......

JoHanneke,

Vrijdagavond 7 september 2007

Columns uit mijn "OUDE DOOS"

Column LIBELLE  uit 2004

Onze tweede dochter had in de winter van 2003 een “internet-verkering”.  Zij had op msn iemand toegevoegd die haar via-via wel kende. Ik was er nogal sceptisch over want ik was toen zelf nog niet zo bekend op de computer en had veel rare dingen daarover gezien in programma’s als Oprah Winfrey.

Die reactie van mij vond ze maar STOM want op msn voeg je alleen maar bekenden toe en dat zijn dan allemaal je vrienden. Als je 13 bent zie je nog niet veel gevaar en vind je natuurlijk alles STOM wat je ouders zeggen.

Zij chatte zich de blaren op de vingers. Toen zij hem in het echt wilde zien vroeg ze herhaaldelijk of hij een keer mocht komen.  Wij hielden de boot eerst een beetje af, maar na een paar weken kwam hij.

Vanuit Zeeland werd hij gebracht door zijn oom. Ik had nog nooit zo’n enthousiaste begroeting gezien bij mensen die elkaar voor het eerst zagen. Zij zoenden elkaar vol op de mond, midden op straat alsof er niemand bij was. Dat was voor haar vader en moeder even schrikken en slikken maar we herstelden ons snel. De geliefden waren innig gelukkig en de volgende dag bracht mijn man de jongen weer terug naar huis.

Mijn man trof daar een vreemde toestand aan; er zat een gat in de voordeur, er lagen allemaal lege drankflessen op de grond, er stonden volle asbakken en het rook sterk naar drank en kattenpis. Zijn moeder (die in een bar werkte)was niet thuis en het jongere zusje was alleen thuis. De jongen zelf bleek  met zijn 14 jaar al zware shag te roken en dronk al een biertje ook.

Mijn man zei tegen onze dochter dat haar internetvriend best nog een keertje mocht komen maar dat hij het in geen geval goed vond dat zij dáár ging logeren.

De eerstvolgende vakantie kwam hij voor een paar dagen achter elkaar. Onze dochter bedelde om een hele week maar gelukkig wisten wij haar ervan te overtuigen dat zij ook een paar dagen voor zichzelf moest houden . Waar wij al op hoopten was onze dochter het na drie dagen al zat om ‘geregeld’ te worden door haar logé.

Het weer was slecht dus werden het drie dagen van dvd kijken op de draagbare dvd-speler van hem op haar kamer. Tussendoor even naar beneden omdat het vriendje even een zwaar shaggie moest roken. Daarna vond onze dochter dat hij vreselijk uit zijn mond stonk als hij haar zoende, wat hij op zich ook véél te véél deed volgens haar.  Zij wilde hem ontlopen door even beneden naar het toilet te gaan maar binnen een paar tellen was hij dan ook beneden. Hij stond dan in de gang te roepen om zijn Mèrtje nu toch was gebleven…….ze werd er “gestoord”  van!

Pech voor onze dochter want de dag van zijn vertrek sneeuwde het en was het onverantwoord in de avond naar Zeeland te gaan rijden. Vriendje bleef een dag langer…….Toen hij naar zijn moeder belde zat hij te glunderen maar onze dochter baalde als een stekker.

De volgende dag stapte onze dochter na een laatste zoen opgelucht terug in de auto en reageerde zich af op de autoradio die loeihard aan ging. Ze zong het hoogste lied omdat ze zich ‘bevrijd’ voelde en mijn man moest een beetje in zichzelf lachen dat de situatie eigenlijk met een béétje geluk precies zo was gelopen als wij gehoopt hadden…….

B(bedrijfs) H(hulp) V(verlener)-cursus

Redder in Nood????

Vandaag heb ik de cursus BedrijfsHulpVerlener afgesloten met het praktijkdagdeel.
Als het goed is moet ik nu dus als Redder in Nood kunnen fungeren......!!!

Ik ben benieuwd of je daadwerkelijk tot deze dingen in staat bent die je leert als er iets gebeurt maar ja, niets doen is strafbaar heb ik begrepen dus zal ik mijn doodsangsten moeten opvreten om in de rol van mensenredder overeind te blijven in noodsituaties.

Heel leerzaam zo'n cursus hoor, dat zeker!

Eerder deze maand werd ik geacht het theoretische deel onder de knie te krijgen, waar ik dus mijn ziel en zaligheid ingegooid heb.
Omdat ik pas net een halfjaar gediplomeerd verzorgende ben, ben ik van daaruit verplicht ook STIP-diensten te draaien en om de stipdiensten goed te kunnen doen moet je dan ook de BedrijfsHulpVerleners-cursus doen.


De "stipdienst" wil zeggen dat je verantwoordelijk bent voor het oplossen van problemen die in je dienst tgen kan komen, zoals deuren die niet open of dicht willen, wateroverlast, telefoons die niet doen wat je ervan verwacht, personeelszaken als ziekmeldingen etc., etc.,etc.

Je gaat om BHV'er te worden een leerzaam traject in per "E-learning" op de computer waar je allerlei animaties krijgt te zien en teksten te lezen krijgt.
Allerlei handgrepen om mensen in nood uit een stoel op de grond te laten zakken of misschien wel mogelijk naar een andere ruimte te slepen of te tillen.

Ik werk op een afdeling met PG-bewoners (Psycho-Geriatrisch = oudere dementerenden) en voorzag nogal wat problemen met dit soort handige grepen als wij bij de verzorging van deze mensen normaal gesproken een tillift gebruiken om ze te verplaatsen.
Deze mensen zitten veelal in een rolstoel en begrijpen vaak niet meer wat je van ze vraagt. Zo dacht ik dus van daaruit gezien dat het niet mee zou vallen om een Rauteck-greep of een Heimlich-greep uit te voeren.
Ook daar is wat op bedacht.....

Vandaag was dan het praktijkdeel van de cursus. Het begon om 8.00u en was benieuwd of ik het wel zou trekken omdat ik rechtstreeks uit de nachtdienst kwam. Ook nog na de eerste van drie nachten di ik te gaan heb en dan heb je qua slaap al een nacht overgeslagen

Alles werd uitvoerig in het echt geoefend met een mede-cursist. Daar lig je dan te rollebollen met iemand die je tot een uur daarvoor helemaal niet kende.......
Voor mezelf betekende dat wel weer een overwinning op mezelf want ik ben best wel verlegen als ik mezelf in een nieuwe groep moet presenteren!

Het was net als bij de opleiding VIG, er werd begonnen met een rondje voorstellen wie en wat je bent en welk huis je werkt.

Daarna werden filmpjes en gesproken woord afgewisseld, waarna zo'n oefening in prakktijk werd geoefend.
Ik trof het met mijn medecursist, die was ook alleen en wilde de oefeningen wel met mij doen.
Stabiele zijligging, Rauteck en Heimlich werden op elkaar uitgeprobeerd totdat de instructeur vond dat het het goed uit zag.

Daarna een deel over het gebruik van de AED, mond op mondbeademen en reanimeren, wat daarna op twee poppen werd geoefend.
Hierna had ik een flinke inkakker omdat er veel gesproken woord kwam en we even niets zelf hoefden te doen.

Ik bood me dan ook zowel bij de oefening reanimeren met AED als met de brandoefening als eerste aan om te oefenen.
De brandoefening "binnen" bestond uit wat je moet doen als je rook tussen een deur uit ziet komen en of je die deur dan open moet willen maken of niet.....
Normaal ben ik eigenlijk zo'n "afwachtend type" die even af wil kijken wat een ander voor fouten en blunders maakt omdat ik niet graag voor gek wil staan maar dat had ik dus nu niet. Ik was blij dat ik wat kon ondernemen.

Het kon me niet schelen als ze moesten lachen en had gewoon het gevoel dat we er allemaal zaten om iets te leren, ook al moet je dan soms lachen om iemand anders. Dan zouden ze nu maar eens om mij lachen....."So what???"

Op dat moment stroomt er een soort overwinningsgevoel door mij heen......er is alweer een "rem" langzaam los aan het raken in mij!
Ik durf zomaar uit eigen initiatief als "eerste" ondanks ik uitgelachen kan worden.......

Ik besef dat deze angst misschien al vast zat sinds ik als kind op de gymnastiekvereniging zat. Ik moest vaak als eerste oefeningen voordoen omdat ik gewoon de kleinste was en daardoor vooraan in de rij stond.
Ik was niet sterk, vaak ziek, niet lenig, verzwikte ongeveer bij iedere versnelde looppas of sprong mijn enkels. Door de zenuwen begreep ik vaak niet wat die juffrouw uitlegde hoe de oefening werkte omdat ik alleen maar druk was met "overleven" van dat uur gymnastiek.

Het is raar te beseffen dat zulke dingen ineens een plaatsje krijgen op de vreemdste ogenblikken.
Juist wanneer ik zit te voelen aan een deur waarachter zich zogenaamd een brandende massa bevindt, als een soort déja vu.
Ik besef dat ik zulke angstgevoelens niet meer wil accepteren in mijzelf! Ik wil dwars door die angst heen.....wat is het ergste dat je kan gebeuren als er iemand om je moet lachen?
Behalve dat je iemand even een prettig moment bezorgt.....eigenlijk helemaal verder niets toch??????

Een nieuwe Hanneke in de maak!!!!

IK WORD EEN BLOGGER

Ik wil vandaag de eerste echte Blog plaatsen.
Dit is de allereerste échte Blog, die ik op mijn Hyvespagina ook heb staan omdat het daar wat mijn "groei" betreft allemaal begon........

Groter groeien in mijn tweede leven.....

22 okt 2007, 01:14
Een nieuwe Hanneke in de maak.....
Als je nog nooit in jezelf geloofd hebt, valt het niet mee om dat te veranderen als je inmiddels 46 jaar geworden bent.

Er is een psychologe aan te pas gekomen en zowaar wist zij wat ik mankeerde........
Ik blijk een HSP'er te zijn.....GELUKKIG!!!!

Het heeft eindelijk een andere naam gekregen dan een "zeiko" te zijn omdat ik bang ben fouten te maken, bang ben voor grote menigtes, bang ben de weg weer eens kwijt te zijn, bang ben voor nieuwe dingen in mijn leven omdat je dan weer eens niks begrijpt. Mijn hersenpan lijkt "dicht" te klappen van veel nieuwe informatie tegelijk..... of bang ben wáár dan ook voor......

Een HSP'er is een Hoog Sensitief  Persoon, wat gewoon op Google ingetypt kan worden voor meer uitleg en een "zelftest".
De psychologe zei dit meteen na het "intake" gesprek al.
Het is geen "ZIEKTE" (ook al wordt iedereen in je omgeving "GEK"van je) maar een "GAVE". Je moet er alleen even mee om leren gaan.........!

Jaja, alleen maarrrrrrrr.

Je bent goed zoals je bent en het is iets wat vooral voorkomt bij perfectionistische mensen zoals jij zei ze!

Han, je mág fouten maken....dat was wat na dat eerste gesprek geloof ik de meeste indruk maakte en een voornamelijk "bevrijdend" gevoel gaf.
Als je fouten mag maken sta je waarschijnlijk ook meer open om dingen te kunnen leren......

En dát terwijl ik het hoofdstuk leren & school na het fiasco "autorijexamen" voor de rest van mijn leven wel "gezien" had.

Na vier keer van de zenuwen stomme fouten maken omdat die meneer op je vingers zit te kijken en vragen stelt onder het rijden haalde ik uiteindelijk wél mijn rijbewijs maar "leren" dát zou een afgesloten hoofdstuk zijn voor de rest van mijn leven!
Een sterk persoon die mij nog óóit aan het leren zou krijgen, het bracht niets dan ellende en narigheid!
Wordt vervolgd......

Vervolg:
Dinsdag 16 december 2008
Inmiddels is er heel wat veranderd in mijn leven!
Na mijn scheiding eind 2005, die in werking werd gezet doordat mijn oudste dochter bij een natuurgeneeskundige was geweest en mij op de waarheid van mezelf wees moest ik werk zoeken om de kost te verdienen.

Na een onprettige ervaring bij maatschappelijk werk waar mij gezegd werd dat er niemand zat te wachten op een vrouw van 44 jaar met een lage opleiding (LEAO-diploma) was er in april 2006 een mevrouw bij een Zorgcentrum die wél in mij geloofde en mij aannam als aankomend voedingsassistente.

Eindelijk een baan die toch een beetje met de zorg te maken had waar ik al in mijn prilste jeugd van droomde.....
Als kind lag ik vaak in het ziekenhuis en wilde altijd later ook voor zieke kinderen zorgen.

De baan als voedingsassistente zou een cursus nodig hebben, echter de cursus kwam nooit en de voedingsassistentes gingen ertussen uit wegens bezuiniging.
Gelukkig mochten mijn uren blijven en mijn baan werd nu "gastvrouw" op dezelfde PG-afdeling(dementen) waar ik was begonnen.

Het was heel fijn om te doen maar de uitdaging was minder dan die van voedingsassistente. Als voedingsassistente mocht ik mensen te eten en te drinken geven die kauw of slikproblemen hadden, nu deed de verzorging dat in het vervolg.
De wens om de mensen écht te mogen verzorgen werd weer sterker en sterker.......

Ik heb gesprekken gehad over wat mijn kansen waren om de opleiding te mogen doen en na wat omwegen en op mijn beurt wachten mocht ik vanaf juni 2008 op mijn eigen afdeling als aspirantleerling beginnen.

Door mijn faalangst dacht ik zelf meer aan niveau 2(helpende of zorgassistent)maar het zorgcentrum geloofde wél in mijn kunnen en wilde dat ik voor niveau 3 (verzorgende IG) ging omdat je dan ook een aantal medische handelingen mag verrichten waar het zorgcentrum vaker tekort aan had/heeft.

Het voelde vanaf de eerste dag heel goed aan, alsof ik heel zelfverzekerd was......omdat ik niet bij "vreemde" mensen hoefde te beginnen maar bij de mensen waar ik al twee jaar voeding en drinken voor verzorgde. Zeker een dikke "plus" te noemen in mijn geval.

In september 2008 is de opleiding begonnen op het ID-college in Gouda waar ik in 2011 hoop mijn diploma te halen.........
Wordt vervolgd

Vervolg......27 september 2011

IK BEN GEDIPLOMEERD VIG'er !!!!!!!!!!

Op 13 september 2011 is mijn droom de werkelijkheid geworden, ik bezat ergens diep van binnen écht de kracht om mijn jeugddroom te verwezenlijken.

Na deze drie jaar van de opleiding èn nog een poging tot een nieuwe liefdesrelatie van ruim twee jaar geloof ik uiteindelijk ook echt in mezelf zònder dat iemand dat een aantal keren tegen mij moet zeggen en dat is bijna het grootste wonder.

Ik dank iedereen in mijn naaste omgeving uit de grond van mijn hart, die mij geholpen heeft telkens opnieuw de kracht te vinden om dóór te zetten (en mij de juiste schoppen vóóruit te geven) als ik het tòch weer eens dacht niet te gaan halen en de moed liet zakken.........