B(bedrijfs) H(hulp) V(verlener)-cursus

Redder in Nood????

Vandaag heb ik de cursus BedrijfsHulpVerlener afgesloten met het praktijkdagdeel.
Als het goed is moet ik nu dus als Redder in Nood kunnen fungeren......!!!

Ik ben benieuwd of je daadwerkelijk tot deze dingen in staat bent die je leert als er iets gebeurt maar ja, niets doen is strafbaar heb ik begrepen dus zal ik mijn doodsangsten moeten opvreten om in de rol van mensenredder overeind te blijven in noodsituaties.

Heel leerzaam zo'n cursus hoor, dat zeker!

Eerder deze maand werd ik geacht het theoretische deel onder de knie te krijgen, waar ik dus mijn ziel en zaligheid ingegooid heb.
Omdat ik pas net een halfjaar gediplomeerd verzorgende ben, ben ik van daaruit verplicht ook STIP-diensten te draaien en om de stipdiensten goed te kunnen doen moet je dan ook de BedrijfsHulpVerleners-cursus doen.


De "stipdienst" wil zeggen dat je verantwoordelijk bent voor het oplossen van problemen die in je dienst tgen kan komen, zoals deuren die niet open of dicht willen, wateroverlast, telefoons die niet doen wat je ervan verwacht, personeelszaken als ziekmeldingen etc., etc.,etc.

Je gaat om BHV'er te worden een leerzaam traject in per "E-learning" op de computer waar je allerlei animaties krijgt te zien en teksten te lezen krijgt.
Allerlei handgrepen om mensen in nood uit een stoel op de grond te laten zakken of misschien wel mogelijk naar een andere ruimte te slepen of te tillen.

Ik werk op een afdeling met PG-bewoners (Psycho-Geriatrisch = oudere dementerenden) en voorzag nogal wat problemen met dit soort handige grepen als wij bij de verzorging van deze mensen normaal gesproken een tillift gebruiken om ze te verplaatsen.
Deze mensen zitten veelal in een rolstoel en begrijpen vaak niet meer wat je van ze vraagt. Zo dacht ik dus van daaruit gezien dat het niet mee zou vallen om een Rauteck-greep of een Heimlich-greep uit te voeren.
Ook daar is wat op bedacht.....

Vandaag was dan het praktijkdeel van de cursus. Het begon om 8.00u en was benieuwd of ik het wel zou trekken omdat ik rechtstreeks uit de nachtdienst kwam. Ook nog na de eerste van drie nachten di ik te gaan heb en dan heb je qua slaap al een nacht overgeslagen

Alles werd uitvoerig in het echt geoefend met een mede-cursist. Daar lig je dan te rollebollen met iemand die je tot een uur daarvoor helemaal niet kende.......
Voor mezelf betekende dat wel weer een overwinning op mezelf want ik ben best wel verlegen als ik mezelf in een nieuwe groep moet presenteren!

Het was net als bij de opleiding VIG, er werd begonnen met een rondje voorstellen wie en wat je bent en welk huis je werkt.

Daarna werden filmpjes en gesproken woord afgewisseld, waarna zo'n oefening in prakktijk werd geoefend.
Ik trof het met mijn medecursist, die was ook alleen en wilde de oefeningen wel met mij doen.
Stabiele zijligging, Rauteck en Heimlich werden op elkaar uitgeprobeerd totdat de instructeur vond dat het het goed uit zag.

Daarna een deel over het gebruik van de AED, mond op mondbeademen en reanimeren, wat daarna op twee poppen werd geoefend.
Hierna had ik een flinke inkakker omdat er veel gesproken woord kwam en we even niets zelf hoefden te doen.

Ik bood me dan ook zowel bij de oefening reanimeren met AED als met de brandoefening als eerste aan om te oefenen.
De brandoefening "binnen" bestond uit wat je moet doen als je rook tussen een deur uit ziet komen en of je die deur dan open moet willen maken of niet.....
Normaal ben ik eigenlijk zo'n "afwachtend type" die even af wil kijken wat een ander voor fouten en blunders maakt omdat ik niet graag voor gek wil staan maar dat had ik dus nu niet. Ik was blij dat ik wat kon ondernemen.

Het kon me niet schelen als ze moesten lachen en had gewoon het gevoel dat we er allemaal zaten om iets te leren, ook al moet je dan soms lachen om iemand anders. Dan zouden ze nu maar eens om mij lachen....."So what???"

Op dat moment stroomt er een soort overwinningsgevoel door mij heen......er is alweer een "rem" langzaam los aan het raken in mij!
Ik durf zomaar uit eigen initiatief als "eerste" ondanks ik uitgelachen kan worden.......

Ik besef dat deze angst misschien al vast zat sinds ik als kind op de gymnastiekvereniging zat. Ik moest vaak als eerste oefeningen voordoen omdat ik gewoon de kleinste was en daardoor vooraan in de rij stond.
Ik was niet sterk, vaak ziek, niet lenig, verzwikte ongeveer bij iedere versnelde looppas of sprong mijn enkels. Door de zenuwen begreep ik vaak niet wat die juffrouw uitlegde hoe de oefening werkte omdat ik alleen maar druk was met "overleven" van dat uur gymnastiek.

Het is raar te beseffen dat zulke dingen ineens een plaatsje krijgen op de vreemdste ogenblikken.
Juist wanneer ik zit te voelen aan een deur waarachter zich zogenaamd een brandende massa bevindt, als een soort déja vu.
Ik besef dat ik zulke angstgevoelens niet meer wil accepteren in mijzelf! Ik wil dwars door die angst heen.....wat is het ergste dat je kan gebeuren als er iemand om je moet lachen?
Behalve dat je iemand even een prettig moment bezorgt.....eigenlijk helemaal verder niets toch??????