Uit het leven van een HSP'er; Voorbereidingen verjaardag "Roosje".

Verjaardags-stress

Wat een toestand is dat toch elke keer als ik een keer een verjaardag moet vieren.

Mijn jongste dochter Roseanne wordt zondag 6 mei 15 jaar en omdat het schoolvakantie is vieren wij het vast op vrijdag 4 mei dit jaar.

Koninginnedag 2012

Was ik al blij dat ik me door een strijk van een meter hoogte heb heen gewerkt op Koninginnedag die al drie weken op diverse stoelen lag te zwabberen, ligt de keuken opnieuw  vol met net zo’n berg nieuwe was, die ik dus “never” meer weg krijg voordat de dag van de verjaardag aanbreekt.

Ik ben dan toch ook nog steeds zóóó blij met mijn grote “extra”tafel…..die is bedoeld om te knutselen maar meestal is de strijk het enige “knutsel-project”, verder kom ik niet…..het is een visuele cirkel, die was van mij.

De gestreken was ligt er vervolgens ook nog een dikke week omdat de dochters het zelf moeten sorteren. Ik weet écht niet meer van wie welke string of BH is, ik kan het niet bijhouden en dan spreek ik maar niet van de ruzies die ik aan moet horen die daarover gaan…..

Zo heeft de een op een dag een BH of string gekocht en als die niet meer goed naar haar zin is wordt dat doorgeschoven naar de jongste, die daar weer blij mee is. Ware het niet dat ik dan ook de aan-‘gil’-persoon ben als de jongste even bij gebrek aan wat passends  bij haar zus in de kast geshopt heeft en de ander een dag later thuiskomt en datgene uit haar kast mist……dan zou ‘IK’ het moeten wéten van wie het betreffende kledingstuk is????

Wat ben ik dan blij dat ik een hele fijne baan buiten de deur heb!

Soms ben ik verdrietig dat ik weinig thuis ben in de avond door mijn avonddiensten omdat ik zo voor mijn kinderen geen fijne huismoeder ben. Het komt echter steeds vaker voor dat ik juist blij ben dat ik “weg” ben omdat mijn liefjes dan thuis zijn en zodra ik de derde aanwezige ben schijn ik degene te moeten zijn die de beslissende partij moet zijn die zegt wie er “gelijk” heeft in dat bepaalde geval. Geen ’rijdende’  rechter maar ‘strijkende’ rechter ofzo…..

Ik dwaal weer af van de verjaardag.......(zoals ik dat vaker doe als mijn hoofd te vol zit). Na strijk komt vervolgens de rest van het verdere achterstallige huishouden om de buitenwereld te laten “denken” dat ik alles onder controle heb…….

Natuurlijk weet iedereen die komt wel dat dat helemaal niet zo is maar in mijn hart zou ik zelf zo graag willen dat het allemaal netjes en schoon was. En ook niet alleen als er visite komt…..maar altijd!

Het is iets wat mij nog nooit gelukt is en iedere verjaardag geeft weer net zo veel stress als de vorige en staat uiteindelijk de visite die het eerst binnen komt nog mee te helpen om de taart te snijden, de laatste hand aan het eten te helpen of wat dan ook.

Mijn vader komt het hele jaar verder niet op visite maar als hij er met een verjaardag is, is steevast zijn eerste vraag: “Hee Han, wanneer ga je weer verhuizen?”  Dit vraagt hij omdat er in een hoek van de huiskamer al meer dan zes jaar een stapel verhuisdozen staat.

Buiten deze dozen heb ik er meer dan twintig dozen in mijn schuur…..Hobby’s noem je dat…….vorige week had ik een hele leuke  ‘link’ op mijn Face-book gezet, dat wordt voorlopig mijn lijfspreuk; creatieve mensen hebben geen rommel, creatieve mensen hebben overal ideeën liggen…….

Van mijn vader moet het natuurlijk een grapje zijn maar door mijn hooggevoeligheid voelt het voor mij alsof ik dus mijn ouders op dat punt teleurstel omdat ik het niet voor elkaar krijg om gewoon zelf ervoor te zorgen dat mijn flat aan kant is. Misschien omdat het bij hun thuis altijd zo netjes is, maar misschien ook omdat ik het voor iedereen zo graag goed wil doen.

Misschien heb ik de kracht niet eerder gehad om aan die dozen te beginnen omdat er vast een hoop “pijn” in zit…….het zijn namelijk de herinneringen aan de kinderschooltijden. Foto’s en plakwerkjes, ik weet dat ik erin ga verdrinken……..of wil ik zo graag van deze flat af zodat de dozen gewoon weer ingepakt mee kunnen?

Nee, die tijd heb ik ook wel gehad…….Buiten deze flat vind ik het nog steeds niet fijn maar als ik achter mijn eigen voordeur ben is het goed te doen en voel ik me veilig. Ik word omgeven door allerlei buren, waar ik overigens weinig contact mee heb omdat ik ze niet kan verstaan……..Mijn flat is net een groot “WOK-restaurant”. De flats zijn voor de meeste van hen niet ruim genoeg, ze hangen de Wok- schotels buiten aan het balkon.

Als ik nachtdienst heb gehad moet ik overdag aan de achterkant gaan slapen vanwege de herrie op de galerij. De meesten van mijn buren zijn mensen uit een luidruchtig volkje. Dan mis ik wel vaak mijn plekjes in Zeeland, waar ik als kind al “gelukkig” was, zélfs als ik in een “ongelukkige” periode was.

Ik ben een hopeloos geval van CHAOS en dat gaat gewoon nooit over………ik ben er mee geboren ben ik bang, iedere varjaardag weer ben ik rood-gevlekt in mijn nek tot aan mijn haarkruin en dat duurt tot dat iedereen zit en taart en koffie heeft.

Dán pas is het over omdat ik er op dat moment niets meer aan kan doen en het gewoon los moet laten. Ik ga gewoon lekker taart eten met in mijn achterhoofd de ijdele hoop dat het de volgende keer vast WEL  gaat lukken om op tijd klaar te zijn………………..