Een nieuwe poging.....helaas mislukt!

Een nieuwe poging.....

Deze week had ik een prachtige kans om te laten zien dat ik het écht wel voor elkaar kreeg om op tijd klaar te zijn om een verjaardag te vieren...... dochter Vivian werd 18 jaar!


Ik had al vrij van mijn werk en zou een dag over hebben om de boodschappen  te doen en te koken en te bakken en op de dag zelf zou de visite pas om 16.oou komen dus alle tijd van de wereld om de huiskamer glad te vegen. Heel het plan is net als alle andere keren mislukt, de visite die het eerst binnen kwam heeft nog helpen afwassen, ik wilde het toilet nog opfrissen, de stofzuiger lag nog ergens onderweg etc.


Hoeveel verjaardagen heb ik dit nu al geprobeerd?????

Even rekenen; 24 jaar getrouwd geweest en dat is dus 24x verjaardag van mijn man en 24x van mij, dat is al 48, plus nu 7x van mij na de scheiding.
Oudste dochter Jennifer van haar geboorte totdat zij de deur uit was 18x, tweede dochter Marilyn van haar geboorte tot nu 21x, derde dochter Vivian van haar geboorte tot nu 18x en de jongste dochter Roseanne van haar geboorte tot nu 15x. In het totaal heb ik dus al 127 keer  de kans gehad om "poepie-chic"  klaar te zitten met gezeemde ramen en de taart aangesneden op de taartschaal zoals ik dat zo graag zou willen.

Iedere verjaardag weer sta ik om twee uur 's nachts op een trapje de slingers op te hangen
(Haha, deze keer toevallig niet! De slingers had ik van Roseanne's verjaardag laten hangen.......) en is de kamer nog een grote puinzooi.

Mijn vriendinnen zeiden mij op deze dag net als andere keren als ik het vervelend vond dat ze nog moesten "inspringen" terwijl ze al  "op visite" waren dat ze mij nemen zoals ik ben. Ik ben nu eenmaal HanneZ, de "CHAOOT" in hun ogen en daarom houden ze ook gewoon van mij. Ik zou het nu niet meer moeten proberen om de boel spic en span te hebben en mezelf niet al die stress te bezorgen zodat ik gewoon zou kunnen genieten van een verjaardag.

Zelfs mijn moeder wordt er al jaren boos om dat ik haar "hulp" vóór een verjaardag afwijs omdat ik vind dat ik het zelf moet kunnen. Mijn moeder vindt mij dan een eigenwijs mens. De enige reden dat ik haar hulp van te voren afwijs is dat ik dan hoop dat ik minder afgeleid ben van wat ik aan het doen ben doordat ik dan ook nog eens aandacht voor mijn moeder wil hebben. Ik wil haar aandacht geven in RUST omdat zij al zo weinig aandacht van mij krijgt de laatste jaren met al mijn werk buiten de deur. Mijn moeder beschouwt dit echter als afwijzing. Vervolgens knagen haar woorden dan van binnen in mijn hoofd.....probeer ik het voor iedereen goed te doen maar uiteindelijk gaat er niet zo veel goed en ben ik zelf ook niet blij.

Wanneer zal ik óóit wennen aan het zijn van een Hoog Sensitief Persoon........
en accepteren dat ik bén wie ik bén?

Dat ik alles zó graag perfect voor elkaar wil hebben maar dat ik ook door alle gedachten in mijn hoofd heel vaak afgeleid wordt waardoor het juist niet lukt wat ik zo graag wil. Dat ook niemand van mij verwacht dat ik met zoveel werk en alleen met twee kinderen de boel perfect voor elkaar heb. Dat ik goed ben zoals ik ben en er mag zijn zoals ik ben zoals de psychotherapeute mij dat aangeleerd heeft alweer dik 6 jaar geleden toen zij mij vertelde dat ik alleen maar een HSP'er was..........(jaja, alleen maar).~

Chaos in je huis......

HanneZ raakt voller dan vol, een vicieuze cirkel.....

Mijn ex gaat "ons" echtelijk  huis samen met zijn vriendin verruilen voor een vrijstaand huis. Hij gaat tijdelijk in "onze" caravan wonen op de plaats waar ook het nieuwe huis geplaatst wordt. Dit was vroeger al een droom van mijn ex, om een stuk grond te kopen met een bouwvallig huis om daar dan een nieuw huis te kunnen bouwen en nu is het hem gelukt met  medewerking van zijn vriendin.
Met mij had hij dit nooit kunnen bereiken, omdat 'ik' toen geen baan buiten de deur had zoals mijn ex dat toen liever had, zodat er dus maar één salaris was. Hij wilde toen graag dat ik een goede moeder was die om vijf uur een lekker prakje op tafel had en het huis aan kant had en met een bakkie thee zat te wachten op de kinderen die uit school kwamen en ook op man-lief als hij thuis kwam uit het werk.

mijn kinderen en hun vijfde "zus"

Nog even en dan is alles wat mij aan een leven samen zou kunnen herinneren samengebracht tot een paar fotoboeken met foto's en ander emotioneel plakmateriaal en wat losse spulletjes voor de kinderen. Verder is alles verdwenen, behalve de kinderen zelf......die kun je niet laten verdwijnen gelukkig. Daar kun je geen bord "TE KOOP" op hangen wanneer je een ander leven begint........GELUKKIG NIET, mijn kinderen zijn het mooiste geschenk in mijn leven al zou ik niets anders meer hebben op deze wereld!


Ik had bij de scheiding een groot aantal spullen achtergelaten omdat ik het punt één niet kwijt kon hier in de flat en punt twee omdat ik in mijn uppie liep te verhuizen met een oude Opel Corsa dus daar zonder hulp geen grote spullen in kon krijgen. Mijn ex had zich inmiddels al gesetteld op een boerderij die hij toen kon huren voor de prijs van alleen de "energie-rekening" en kon/wilde mij niet helpen bij mijn verhuizing.
Omdat ik klein ben, kon ik ook niet in al de zolderluiken komen waar de "bewaarspullen" lagen van de baby-tijd van onze kinderen. Zodoende had ik gevraagd of hij alsjeblieft deze spullen wilde bewaren voor mij, er vanuit gaande dat hij niet weg wilde uit dit huis........

In deze flat ben ik nog steeds druk bezig me een weg te banen tussen dozen en kratten, die hier dus al zo'n zes jaar staan maar waar ik heel veel tijd voor nodig heb om die te legen. Nu komt daar steeds wat bij van de achtergebleven spullen  die mijn ex niet mee kan/wil verhuizen. Wat dan op de "zussen-avond"(lees zo mogelijk iedere dinsdagavond) meegebracht wordt door de dochter die bij haar vader woont.

de vertrouwde verhuisdozen

De herinneringen zijn al een stuk minder pijnlijk geworden omdat er heel veel goede nieuwe dingen in mijn leven zijn gekomen. Het zou dus zomaar eens kunnen dat ik de energie heb om van ál die dozen in één klap een paar naslagwerken te plakken in de aankomende zomervakantie omdat ik dan eindelijk door de verhuizing van mijn ex alle spullen bij elkaar kan vinden maar ik heb nu eerlijk gezegd geen overzicht meer......nu komen die slaapzakken hier (die van de camping waren), de doos met de eerste babykleertjes, de doos met de eerste schooltasjes van alle kinderen, mijn ingelijste bruidsboeket, de videobanden waar de kinderen altijd naar keken totdat de dvd-speler dat verstoorde (omdat je dan niet al die video's weer gaat vervangen voor dvd's), de bak met babyborn-poppen en hun kleertjes die door oma gemaakt zijn. Het is allemaal zo leuk om dat uit te pakken met de kinderen erbij en eerst door hun de waarde laat bepalen van het bewaren......waarschijnlijk staan ze dus nog wel een poosje in de huiskamer...........

Een CHAOS IN JE HUIS IS OOK EEN CHAOS IN JE HOOFD maar wat was er dan bij mij eerder?????
Ik weet niet waar ik moet beginnen.......mijn hoofd moet leeg, dus zou ik me bezig moeten houden met opruimen en weggooien, maar als ik nu in al die emotioneel volgeladen dozen ga kijken weet ik niet of mijn hoofd daar leger van wordt.......en dan schrijf ik meestal veel maar dan heb ik weer geen tijd om op te ruimen.......pfffffff, ik en mijn persoonlijke vicieuze cirkel........

Pinksterwandelingen

Pinksterwandelingen........

Helemaal in mijn "GidiUppie-Go" 

Omdat ik een week op vakantie was geweest moest ik helaas twee zaterdagtrainingen missen met mijn wandelclub Gidiup-Go.
Ik pakte de pinksterdagen op om alleen te trainen met twee 30 km tochten. Nu heb ik genoeg vriendinnen die het leuk vinden om met mij oefenwandelingen te doen maar geen vriendinnen die 30 kilometer willen lopen jammer genoeg.
Het waren duidelijk omschreven wandelingen die ooit van een wandelsportvereniging geweest waren dus ik was vol goede moed begonnen.
De avond ervoor was ik op de fiets het begin gaan fietsen van dag 1 om te kijken waar ik het beste lopend op kon starten en wat het beste begin vanaf mijn flat was.
Ik startte op die 1e Pinksterdag vanaf de Wethouder Venteweg en daarna leidde de wandeling mij langs een stuk Reeuwijkse Plassen.
Ik startte op die 1e Pinksterdag vanaf de Wethouder Venteweg en daarna leidde de wandeling mij langs een stuk Reeuwijkse Plassen,



via het Reeuwijkse Kaagjesland en de Winterdijk











over de Bloemendaalseweg en ik moest via een pad bij het Dierenasiel langs de geluidswal langs het pomphuis komen als het goed was……en toen ging het mis. Ik wist helemaal niet wat het pomphuis was en kon de uitgang van dat sportpark niet vinden.
Ik zou volgens de beschrijving de Goudse Poort onderdoor hebben gemoeten naar het Waddinxveense pad.

Het werd langzaamaan wat donker
en ik werd panisch omdat ik al zo vaak de weg ben kwijtgeraakt en ik zag geen levend wezen in dat park. Misschien is dit voor de meeste mensen niet voor te stellen maar ik moet al over eigen grenzen heen om “alleen-wandelen” leuk te vinden.
Ik ben wat je een richtingloos rondhuppelend  projectiel  kunt noemen omdat ik een topografisch analfabeet ben.
Ik  weet nét aan wat links en rechts is en ben onvoorstelbaar blij dat ik tegenwoordig sokken heb waar de “L” en “R”  op staan, dan hoef ik niet meer te twijfelen.

Natuurlijk was ik uitgerust gestart maar wel wat laat in de middag omdat ik eerst nog andere klussen had te doen, maar in wandeltijd uit te drukken was er genoeg tijd om de wandeling te voltooien voordat het donker zou zijn.
Bij nader inzien niet voor mij, toen ik uiteindelijk na een paar rondjes  de uitgang van dat park had gevonden moest ik eerst een paar echte mensen zien….. en ik dacht het eerst aan mijn vrienden Leo en Wendy, die het dichtst bij dit park wonen! Ik was uitgeput van de stress…… en kwam om kwart over tien bij Leo en Wendy aan, die duidelijk niet meer op bezoek gerekend hadden……..ik spreek nogmaals mijn dankbaarheid uit dat ik tóch binnen werd gelaten!
Ze wilden me ook thuisbrengen maar ik hield me groot en ook na twee biertjes dacht ik, nou kom op tuttebol, gas erop en gáán! Wendy vond het verbazingwekkend dat ik zo snel twee biertjes opdronk…..ik leek wel een vent zei ze nog. Ik antwoordde dat als je zoveel alleen moest regelen als vrouw je vanzelf bijna een vent werd.

Ik liep dus een paar straten verder en toen overrompelde mij opeens weer dat “Remy-gevoel”…….het was natuurlijk even gezellig bij mensen “samen” te geweest te zijn maar dan loop je daar weer alleen……ik had er ineens geen zin meer in en heb mijn OV-kaart langs de paal gehaald op het station en ben met de trein naar Goverwelle gereisd.

Fantastisch gedaan tuttebollie, schouderklopje voor je goede wil maar helaas niet voor je doorzettingsvermogen, gelukkig morgen weer een nieuwe kans!
Thuis alles donker, niemand thuis, kinderen weg, geen zin om het thuis nog gezellig te maken dus naar bed gegaan.


Volgende dag 2e pinksterdag, iets eerder van huis gegaan want het zou me toch niet gebeuren dat ik er wéér een fiasco van zou maken. Er ging  een liedje door mijn hoofd van Martine Bijl;  “Ik la me toch nie kenne, en ik zal dr wel an wenne”, daarbij stond ze dan helemaal versierd te wezen voor carnaval maar ze keek niet blij……ik schoot bij dat beeld in de lach omdat ik er ook niet aan zal wennen om alleen te wandelen net zo als zij niet aan het carnaval kon wennen.
Zoiets overkomt me ook vaak als ik mijn boterhammen sta te smeren en als ik er dan vrij jonge kaas op leg, dan kan ik het niet láten om er lekker op te duwen met mijn handen en erbij te zeggen; mijn man wil káás, dan krijgt hij káás, wat dan weer een reclame is geweest van Martine Bijl voor de Fricokaas.
Dat duwen op boterhammen deed ik vroeger ook thuis om te weten hoe vers het brood was, mijn moeder werd dan boos, die vond dat ik een zeurpiet was en het was vies om met je handen op het brood te duwen!

Nu heb ik denk ik zoiets van, niemand die het ziet want het is mijn eigen brood…..en ik heb het zelf verdiend dus mag ik erin drukken wanneer ik dat wil……
Zo praat ik mezelf dus dagelijks nieuwe energie in want het moet toch allemaal gebeuren dus je kan het beter maar positief starten nietwaar?

De wandeling startte achter in Goverwelle, Willenskade onder het spoor door, Steinse Groen, Steinse dijk en ik moest via huisnummer 7 naar beneden om via een straat op het Jaagpad in Haastrecht te komen. Ik wilde het goed doen dus heb twee keer een straat teruggelopen, geen Jaagpad te vinden terwijl ik weet waar het jaagpad is notabene!
Er zelf maar een draai aan gegeven om er toch te komen. In het dorp van Haastrecht gedineerd bij de Patatzaak omdat ik bang was dat ik daarna in de Boes-Boes (hoe schrijf je dat eigenlijk?) zou lopen en nergens meer kon eten en die boterhammen met kaas zijn gesmolten ook nog wel lekker dus zo gedacht en zo gedaan. 
Toen weer terug naar de wandeling, die ging verder door de Hekendorpse Buurt,

 

over de Zuringkade, Papekopperstraatweg waar ik constant liep te twijfelen of ik nu wel de goede kant op was gegaan omdat er vaak bij deze wandelingen pas een bordje met de straatnaam aan het “eind” van die weg stond!
Ik kwam bordjes tegen met Oudewater en Papekop en bedacht me dat ik nu wel ver van huis was……

Bij de Rotonde werd ik ook misleid door de tekst waar ik over moest steken en gelukkig ben ik terecht gekomen bij twee lieve mensen die mij de goede weg hebben gewezen en mijn flesje water hebben gevuld omdat zij van mening waren dat het nog een hele stevige tippel was naar Gouda…….
Ik moest constant langs de spoorbaan blijven lopen zeiden ze………en gelukkig is deze wandeling tot een goed einde gekomen en toen had ik er eindelijk een goed gevoel bij dat de Utrecht-Gouda tocht me ook ging lukken!!!!!


By the way is deze Utrecht-Gouda loop blaarloos door mij gelopen, werd na afloop afgeklokt op 43,9 kilometer en zoals blijkt had ik ook de goede sok aan de goede voet gedaan........