Alles heeft een reden.......

Omgedraaide wereld....???

Soms zit het mee en soms zit het tegen.

In de opleiding Verzorgende heb ik geleerd over de draag'last' en de draag'kracht', deze twee elementen horen bij ieder mens in balans te zijn.

Ik heb ook weleens gehoord van het feit (of de fabel) dat je precies zoveel op je schouders te verduren krijgt als je kunt dragen.
Ook al lijkt het soms net of het maar oneerlijk verdeeld is in de wereld, het is zoals je het zelf ziet.....

Ik zie het soms een beetje zwaar in, maar als je dan opeens een coach in je leven krijgt die het eigenlijk veel zwaarder lijkt te hebben, schaam ik me gek dat ik daar ook nog eens door geholpen moet worden.

Als je al twee jaar lang op een bank zit te hangen omdat je wegens lichamelijke problemen niet uit de voeten kunt, snap ik opeens niet waar ik me druk om maak!
Stel je voor;  twee jaar lang op krukken lopen, twee jaar lang niet kunnen doen waar je zin of behoefte aan hebt, afhankelijk moeten zijn van wat anderen voor je over hebben.....terwijl ik het misschien wel druk en af en toe een beetje zwaar heb maar ik kan ALLES doen waar ik zin in heb.....qua beweging dan.....
Tuurlijk, ik heb niet veel te besteden, tuurlijk, ik heb het druk, tuurlijk, ik ben af en toe erg moe, tuurlijk, mijn huis is niet zo netjes en schoon als ik zou willen, tuurlijk, ik mag niet meer schrijven waarover ik zo graag wil schrijven (mijn beroep in de zorg), tuurlijk, ik zie even door de bomen het bos niet meer, tuurlijk, ik heb vandaag mijn extra baantje moeten stoppen wegens mijn problemen thuis, op het werk en ivm de opleiding EVV en de zwarte wolken in mijn hoofd........maar waar gáán mijn problemen over als je twee jaar moet bankhangen op je 50e? Na een danscarrière die vanwege lichamelijke problemen niet voorgezet kon worden? Als je coach zelf ook het roer om heeft moeten gooien en een carrière-switch heeft moeten maken? Terwijl ik juist 'bereikt' heb op mijn 50e jaar wat ik als kind al wilde worden.......

Dank je wel coach!!!!

Je liet mij het licht weer zien aan het eind van die eeuwig terugkerende zwarte tunnel......in feite is mijn enige probleem mijn gevoeligheid.
Bij mij komen opmerkingen van andere mensen of ze nu voor mij of voor iemand anders bedoeld zijn binnen als een soort donderslag. Dit kan ik ook niet uitleggen aan mensen die dit niet hebben en het 'onzin' lijken te vinden. Dingen die ik zie of (mee)beleef kunnen mij net zoveel pijn doen als degene tegen wie het gezegd wordt of wie het aangedaan wordt. Deze dingen kwetsen mij en lijken mij nog gevoeliger te maken. Ik wil de pijn van die ander verlichten(pleasegedrag) en lijk hierdoor onbewust de hele wereld op mijn nek te nemen maar het is me nu duidelijk geworden; ik ben de lieve Heer niet, dus ik ga dat helemaal niet redden! Omdat ik waarschijnlijk door dit gebeuren mezelf altijd onder hoogspanning zet wordt ik veel en veel te moe om nog iets te kunnen "filteren". Mijn coach gaat mij dus leren om beter te kunnen 'relativeren' zoals dat met een moeilijk woord heet.
Mijn coach gaat mij leren voor mijzelf en nu voor de rest van de opleiding 'structuur' op te bouwen en daarna zou ik het weer zelf moeten kunnen.

Geweldig dat jij net op het juiste moment in mijn levenstrein in stapte.......

Het is zoals het altijd is:

Alles heeft een reden.......

Na regen komt altijd weer zonneschijn.....(al kan het soms wel even duren). Het gras bij de buren lijkt altijd groener.......(dat komt omdat bij jou de zon even niet schijnt). Ieder huisje heeft zin kruisje en je eigen kruisje blijkt bij nader inzien minder zwaar te wegen dan dat van de ander, eigenlijk wil je als je eerlijk bent nooit met een ander kruisje ruilen! Van ruilen komt überhaupt meestal huilen.......

TomTom

Mijn grootste vriend heet TomTom

Sinds kort heb ik een belangrijke schoolvriendin 'Prima-Ballerina' van mijn Mavo-tijd terug in mijn chaotisch leven.
De reden dat ik haar zocht is een schoolvriend uit diezelfde tijd op de Mavo en die in Volendam woont.
De 'Volendamse Gouwenaar' wil graag met zoveel mogelijk vrienden uit die tijd een gezamelijke foto laten maken in Volendams kostuum.

Na enig zoeken op Facebook vond ik haar en hebben wij in de stad een keer geluncht samen.......wat meteen naar méér smaakte en we hielden contact.
Het contact is meestal op Facebook, ik als ik thuis achter de PC zit en zij overal op haar telefoon. Ik kan haar altijd bereiken en dat is prettig want wat wij toen nog niet wisten is dat zij misschien wel een belangrijke rode draad kan zijn om nu mijn leventje een beetje terug op de rails te krijgen.
Samen met een andere vriendin 'Zeeuws Meisje', zorgt zij ervoor dat ik weer overzicht krijg in alles wat ik moet doen om mijn opleiding EVV te voltooien. Fijn om zulke vriendinnen te hebben!

Prima-Ballerina is pas geleden geopereerd aan haar heup, dus ik zou deze week eens een huisbezoek aan haar brengen in Capelle aan den IJssel.
Ligt hemelsbreed niet zo ver van Gouda af, dus na de computercursus voor het werk, stelde ik mijn 'Tommie' in om mij op de beste manier bij haar voor de deur af te leveren.
Het was een vreemde rit, ik dacht dat ik naar de rijksweg A12 geleid zou worden maar Tommie deed hele andere dingen......ik werd over een soort dijk gestuurd door Nieuwerkerk, totdat ik een haakse bocht naar rechts en gelijk weer rechts moest maken. Toen stond ik op een soort car-pool plaats midden in een weiland.......

Maarrrrr ik laat niet met me sollen dus ik draaide mijn 'Kaatje Mossel' weer om en liet Tommie opnieuw de weg vertellen want ik ben heel trouw aan Tommie, wát hij ook zegt!
Ik denk wel dat Tommie ietwat vreemd staat ingesteld want dat ik niet over de A12 of de A20 werd geleid bleef ik vreemd vinden. Ik ben misschien in de war met Utrecht of Rotterdam  maar dat is mijn gebrek aan oriëntatievermogen.

Na wat ge'slalom' kwam ik in een buitenwijk van Capelle en kwam ik wonderwel op het goede adres.....althans op een veel hoger nummer dan waar ik moest zijn maar daar hield het op met autorijden omdat het parkeerplaatsen waren tussen huizenrijen in.
Ik parkeerde op een hoek waar ik tussen een rij huizen door kon lopen en waar een bordje stond met een aanwijzing voor de weg naar het huisnummer waar ik moest zijn.

Op het bordje stond dat het 40 meter lopen was. Volgens mij was het verder maar ja het is uit je hoofd zonder TomTom ook moeilijk in te schatten wat 40 meter is.
Ja, ook al loop ik genoeg, ik heb geen meetlat onder mijn schoenen. Het zou misschien wel een idee zijn naar later in de avond bleek.....

In ieder geval was het een leerzame middag, kennis gemaakt met zoonlief en we aten met zijn drietjes de warme maaltijd alvorens ook manlief thuiskwam.

Het werd tijd om op te stappen, het was inmiddels al kwart voor tien geworden.
Prima-Ballerina liet mij uit en keek me na tot ik aan het eind van de voortuin was gekomen.
Zij verwachtte natuurlijk niet dat ik bijna een half uur later weer aan de deur zou staan, vernikkeld van de kou! Want koud was het inmiddels al een paar dagen als staartje van de winter......en zeker als je nerveus wel vijf keer een rondje om haar huis hebt gelopen omdat je niet wilt erkennen dat je zonder een wandel-GPS niet eens je auto terug kunt vinden!
Het was heel prettig dat er bij Prima-Ballerina nog een kerstman voor het raam hing.
Omdat niet veel mensen dat meer hebben in maart kon ik hierop dus wel vijf keer haar huis terug vinden. Alleen die Kaat Mossel, die was niet te vinden, misschien moet ik daar ook maar een kerstlichtje in gaan hangen als ik niet ergens voor de deur kan parkeren.
Verloren liep ik telkens om een ander blok huizen in de hoop de juiste parkeerplaats weer terug te vinden met in een of andere hoek mijn lieve kleine witte auto'tje, te eigenwijs om eerder bij haar aan te kloppen blééf ik maar verkeerd lopen, zonder enig gevoel voor richting.

De vijfde keer dat ik de kerstman-raamdecoratie in haar keukenraam zag heb ik met mijn mobiel gebeld of zij wist hoe ik mijn auto terug kon vinden. Ik schaamde mij verloren, al zal ik hiermee best weer de 'lachers' die dit lezen op mijn hand krijgen.
Prima-Ballerina moest ook wel lachen om deze actie, gelukkig zei ze wel dat ik niet de eerste bezoeker was die dit overkwam, dus dat was een troost voor mij te noemen.
Prima-Ballerina heeft samen met mij in haar auto rondgereden om mijn auto te vinden.
Toen stapte ik in Kaat Mossel en zij reed mij voor naar de rijksweg richting Gouda.

Tot zover mijn eerste bezoek aan Capelle aan den IJssel.

Ik ben trouwens bijna jarig Sinterklaas, ik zou hééééééél graag voor mijn verjaardag een wandel-GPS hebben, want zo durf ik straks nergens meer uit te stappen zonder mijn auto op mijn rug.
Als ik een GPS heb past 'ie in mijn rugzak, alhoewel......... met al deze geestelijke ballast wordt die rugzak ook wel erg zwaar!
Eerst dan maar wat ballast opruimen en ook daar mag ik voor naar mijn Prima-Ballerina komen. We gaan een algehele opschoning doen van mijn harde schijf. Capelle, here I come......!!!! Ik ga net zo vaak die kerstmanverlichting zoeken tot ik vanzelf ga zeggen: Ik ben Hanneke, here I am!!!!

Miss HanneZ