Alles heeft een reden.......

Omgedraaide wereld....???

Soms zit het mee en soms zit het tegen.

In de opleiding Verzorgende heb ik geleerd over de draag'last' en de draag'kracht', deze twee elementen horen bij ieder mens in balans te zijn.

Ik heb ook weleens gehoord van het feit (of de fabel) dat je precies zoveel op je schouders te verduren krijgt als je kunt dragen.
Ook al lijkt het soms net of het maar oneerlijk verdeeld is in de wereld, het is zoals je het zelf ziet.....

Ik zie het soms een beetje zwaar in, maar als je dan opeens een coach in je leven krijgt die het eigenlijk veel zwaarder lijkt te hebben, schaam ik me gek dat ik daar ook nog eens door geholpen moet worden.

Als je al twee jaar lang op een bank zit te hangen omdat je wegens lichamelijke problemen niet uit de voeten kunt, snap ik opeens niet waar ik me druk om maak!
Stel je voor;  twee jaar lang op krukken lopen, twee jaar lang niet kunnen doen waar je zin of behoefte aan hebt, afhankelijk moeten zijn van wat anderen voor je over hebben.....terwijl ik het misschien wel druk en af en toe een beetje zwaar heb maar ik kan ALLES doen waar ik zin in heb.....qua beweging dan.....
Tuurlijk, ik heb niet veel te besteden, tuurlijk, ik heb het druk, tuurlijk, ik ben af en toe erg moe, tuurlijk, mijn huis is niet zo netjes en schoon als ik zou willen, tuurlijk, ik mag niet meer schrijven waarover ik zo graag wil schrijven (mijn beroep in de zorg), tuurlijk, ik zie even door de bomen het bos niet meer, tuurlijk, ik heb vandaag mijn extra baantje moeten stoppen wegens mijn problemen thuis, op het werk en ivm de opleiding EVV en de zwarte wolken in mijn hoofd........maar waar gáán mijn problemen over als je twee jaar moet bankhangen op je 50e? Na een danscarrière die vanwege lichamelijke problemen niet voorgezet kon worden? Als je coach zelf ook het roer om heeft moeten gooien en een carrière-switch heeft moeten maken? Terwijl ik juist 'bereikt' heb op mijn 50e jaar wat ik als kind al wilde worden.......

Dank je wel coach!!!!

Je liet mij het licht weer zien aan het eind van die eeuwig terugkerende zwarte tunnel......in feite is mijn enige probleem mijn gevoeligheid.
Bij mij komen opmerkingen van andere mensen of ze nu voor mij of voor iemand anders bedoeld zijn binnen als een soort donderslag. Dit kan ik ook niet uitleggen aan mensen die dit niet hebben en het 'onzin' lijken te vinden. Dingen die ik zie of (mee)beleef kunnen mij net zoveel pijn doen als degene tegen wie het gezegd wordt of wie het aangedaan wordt. Deze dingen kwetsen mij en lijken mij nog gevoeliger te maken. Ik wil de pijn van die ander verlichten(pleasegedrag) en lijk hierdoor onbewust de hele wereld op mijn nek te nemen maar het is me nu duidelijk geworden; ik ben de lieve Heer niet, dus ik ga dat helemaal niet redden! Omdat ik waarschijnlijk door dit gebeuren mezelf altijd onder hoogspanning zet wordt ik veel en veel te moe om nog iets te kunnen "filteren". Mijn coach gaat mij dus leren om beter te kunnen 'relativeren' zoals dat met een moeilijk woord heet.
Mijn coach gaat mij leren voor mijzelf en nu voor de rest van de opleiding 'structuur' op te bouwen en daarna zou ik het weer zelf moeten kunnen.

Geweldig dat jij net op het juiste moment in mijn levenstrein in stapte.......

Het is zoals het altijd is:

Alles heeft een reden.......

Na regen komt altijd weer zonneschijn.....(al kan het soms wel even duren). Het gras bij de buren lijkt altijd groener.......(dat komt omdat bij jou de zon even niet schijnt). Ieder huisje heeft zin kruisje en je eigen kruisje blijkt bij nader inzien minder zwaar te wegen dan dat van de ander, eigenlijk wil je als je eerlijk bent nooit met een ander kruisje ruilen! Van ruilen komt überhaupt meestal huilen.......