Weer een jaar voorbij.....

Weer een jaar voorbij….

 

 

Bijna is er weer een jaar voorbij,

tijd om te overdenken

 

Tijd om overzicht te maken

wat ging goed en wat kon beter…..

 

Wat is verwerkt en wat zit nog hoog,

niet te veel denken anders blijft het niet “droog”

 

Je wilt vaak liever niet ,

dat een ander je verdriet ziet

 

Huilen mag, ook als je groot bent hoor je vaak,

Het mag…..

maar alleen als je er niemand mee lastig valt, dan wordt het opeens een andere zaak.

 

Soms kan ik huilen van de kleinste dingen,

zoals wanneer mijn demente bewoners met me mee gaan zingen

 

Het verdriet van mijn bewoners, ik voel het allemaal mee

Zij kunnen niet meer vertellen wat zij “voelen”

  

Niet meer praten over hun frustratie en over hun onmacht,   

                   maar in hun lichaam zit nog zo heel veel kracht.

Ik zie al die dingen in hun ogen, ik hoor het in hun stem

Zij weten geen woorden meer en elk verhaal wat zij proberen te vertellen loopt klem….

 

Ik pak hun hand, keer op keer,

Dan kijken zij mij aan en ik probeer niet te breken

 

Ik krijg hun vertrouwen

Wanneer zij alles en iedereen wantrouwen

 

Dan is mijn leven als verzorgende mij soms liever dan alles op de wereld

Ik vergeet andere belangrijke dingen die ik had moeten doen,

Ik ben vaak van mijn eigen vrije tijd een dief,

En daardoor als “moeder, als zus en als dochter” misschien niet altijd lief……

 

Als deze mensen je zo vertrouwen

Dat je ze mag verzorgen zonder “strijd”

Dan heb ik van mijn drie-jarige studie ècht geen spijt!

 

 

 

Ik moet alleen nog wel proberen een balans te vinden voor mijzelf……..

Want ja, ik ben zelf ook nog een MENS.

 

HANNEZ

 

 

 

Domino of Chocola?

Domino of Chocola…….

Een jaar of zes geleden was ik nog maar net begonnen als "gastvrouw" in een zorgcentrum op een afdeling met demente bewoners.

 

Als gastvrouw geef je de bewoners alle drinken en eten wat ze nodig hebben, alsmede de aanvullende voedingsproducten wanneer zij niet voldoende eten en drinken. Als zij hun eten niet zelf kunnen opeten help je ze erbij en je zorgt ervoor dat de huiskamer en keuken weer schoon en opgeruimd wordt na de maaltijden. Je zet koffie en thee en schenkt daarbij iedere bewoner mogelijk wat aandacht.......
 

Inmiddels is de tijd is nu alweer helemaal anders maar zes jaar geleden had je als gastvrouw nog tijd tussendoor over om wat extra te doen voor de bewoners, zoals voorlezen of om een spelletje doen.

Op een gegeven moment wilde ik aan een spelletje Domino met een bewoonster beginnen maar ik maakte me ( perfectionist die ik ben) zorgen om de spelregels die ik niet goed wist.

 


Eerst moest ik op zoek in drie verschillende doosjes naar een aantal dominostenen van eenzelfde formaat en toen moest ik mensen raadplegen hoe de spelregels eigenlijk waren. Hoeveel stenen mag ieder pakken en wie mag beginnen……heb ik ook een dobbelsteen nodig?

 

Als klein kind had ik het mijn overgrootvader in het rusthuis zien spelen, die had dan reuze schik maar het enige wat ik ervan wist was dat je met het goede aantal oogjes aan moest sluiten op de vorige speler…….

 

Eindelijk waren de stenen overeind gezet en het spel kon beginnen.

De dame in kwestie gooide de dobbelsteen en ik hielp haar het goede blokje domino te pakken om aan te sluiten.

 

Ze lachte vriendelijk naar mij en ze stak het blokje domino eerst in haar kopje thee en daarna in haar mond en probeerde het blokje op de helft te breken met haar gebit.

 

 

 

Blijkbaar begreep ik nog niet goed wat dementie inhield……ze dacht dat het chocola was…….

Mijn vader, de stoere beer is niet meer.......

Mijn vader, de stoere beer

Mijn vader de stoere beer,

Arie Junior, hij is er straks niet meer.

Op vrijdag 13 juli nam hij zijn besluit,

het hoeft niet meer, ik stap er uit.

Niemand hoeft mij zo te zien,

dokter wilt u mij helpen misschien?

Mijn vader, de stoere beer, hij kon het niet meer aan,

om in het leven aan de kant te staan.

Zoveel boeken uitgelezen, zoveel puzzels opgelost…..

Riet, potverdrie, waar is nu mijn ‘Parker’-pen?

het kan toch niet dat ik die kwijt ben?

Hij kon niet meer veilig alleen lopen op straat,

zijn lichaam was in een heel zwakke staat,

Toen hij probeerde het ‘per post’ bestelde boek bij de voordeur aan te pakken

konden zijn benen hem niet meer dragen en lieten hem op de grond  zakken.

Mama vond het nu helemaal genoeg

en belde voor de zoveelste keer om de weekend hulp-ploeg.

Help!  Dokter, ik kan dit niet meer aan,

kijk dan toch, die man kan niet meer op zijn benen blijven staan

Er was inmiddels nog maar 60 kilo over van de grote stoere beer,

doen jullie het verder maar zónder mij, ik wil niet meer…..

De dokter gaf hem nog een kans met sondevoeding door zijn neus,

ook al wilde hij niet dat iemand hem zo ziek zag, de grote trotse reus.

Bijna elke keer stond hij op het punt zijn bezoek weg te sturen,

ook een stoere reus heeft  zijn moeilijke uren.

Bang om de grip op zijn lichaam te verliezen,

Zou hij voor een “geplande” dood kiezen.

Mijn vader, altijd een reus van een beer…….

hij hield niet van knuffelen en vaak deed dat zeer

Nu weet ik dat hij bang was om zich écht te laten kennen,

ik voelde altijd zijn ‘afstand’ en heb daar nooit aan kunnen wennen

Nooit leek er iemand zijn hart ècht te kunnen raken,

tot op de laatste avond toen mijn zus en ik zijn veilige vestingmuur af braken……..

Nooit hadden wij de stoere beer zo ‘open’ gebroken,

hij heeft gehuild, gelachen, geknuffeld en gesproken.

Eindelijk op de valreep een papa naar ons hart,

hij liet ons delen in zijn smart!

Een ware ontlading van al zijn zorg, liefde en pijn,

oh papa, waarom heeft het niet altijd zo kunnen zijn?

Als vader en opa toonde hij zijn onvoorwaardelijke liefde op ‘zijn eigen manier’

hij gaf hulp bij nood, was erg bezorgd om ieders welzijn ook al hield hij de deur naar zijn hart op een kier……

Wij verstonden niet “zijn” taal der liefde,

wanneer zijn basstem door de kamer kliefde.

Hij vroeg nooit: “Hoe gaat het met je lieve schat?”

maar  wel of je baas een goede kracht aan je had……

Zijn verantwoordelijkheidsgevoel was enorm groot,

vanaf zijn huwelijksdag tot aan zijn dood……

Lieve papa, jij besloot je eigen levensboek te sluiten,

maar wist gelukkig naar alle kleinkinderen je liefde uit te spreken en een laatste wens te uiten.

Voor ons blijft er helaas nog één vraag hangen:

Wáárom  lieve Papa,

Waarom heb je nooit geleerd altijd  een “mens”  te mogen zijn?

Waterspektakel

Wat een “water”spektakel

In plaats van wat gewoonlijk op deze doordeweekse avond de Volleybalavond  is van wat omschreven kan worden als een beetje “bijzondere”  mannenclub, hebben deze mannen één keer per jaar een “Sloepenspektakel”.

Mannen houden altijd iets “jongensachtigs” bleek op deze avond nog maar eens want het blijkt dat er  na een bepaalde tijd ná zonsondergang niet meer gevaren mag worden op de Reeuwijkse Plassen en dát is nu juist het bijzondere aan dit waterspektakel zoals later blijkt.
Dit zogenaamde “Sloepenspektakel” wordt georganiseerd door drie “Botteliers” die het voorafgaande jaar zijn aangewezen die taak te verrichten. Eén van de mannen(met zijn familie)uit de keiharde kern van dit gezelschap die in het bezit is van een eigen boot zorgt er op zijn watersportvereniging voor dat er genoeg boten beschikbaar zijn (mét of zonder eigenaar erbij) om de ingeschreven deelnemers te kunnen vervoeren op deze avond.


Om 18.45u moest er ingecheckt zijn en een bedrag van 12 euro en 50 cent betaald worden om de kosten te kunnen dekken van wat maagvulling én drankjes die deze botteliers dan verzorgen en op de plaats van bestemming brengen met een andere boot die overigens uit beeld blijft.
De verdeling van de passagiers was wat onduidelijk zodat ik samen met een vriendin koos voor een plaats in een boot die als tweede van de steiger af lag om het voor anderen niet al te moeilijk te maken.
Deze plekken waren echter blijkbaar al “vergeven” want toen wij goed en wel zaten werden wij verzocht die boot weer uit te komen.
Mijn vriendin, die een brace om haar been draagt was hier niet echt blij mee want met dat ding om haar been is het niet makkelijk om een boot in en uit te klauteren. Toen wij weer terug op de steiger stonden bleken de andere boten inmiddels zo vol te zitten dat wij ieder apart in een boot moesten stappen. Een béétje jammer omdat ik terecht kwam in een boot waar ik niemand kende. Op zich niet zo erg, het is leuk om nieuwe mensen te ontmoeten maar ik was zelf nieuw bij deze “happening” en dan voel ik mij prettiger als ik wat “know how” in mijn buurt weet. Nou ja, niets aan te doen, snel in een boot gestapt waar nog een plekje vrij was.


Iedere boot kreeg een “botteliertas” aan boord met de nodige flessen drank en blikjes limonade, zodanig gevuld of we naar Engeland over moesten varen. Ook bakjes met zoutjes en pinda’s zaten erbij. De sfeer zat er al goed in bij het kijken naar al die flessen en de wetenschap dat er géén kurketrekker in de tas zat……er bleef dus niets anders over dan de blikjes limonade en bier opentrekken……”leermomentje”  voor de Botteliers van het volgende jaar!


Stipt om 19.15u werd het startsein gegeven en schoten de boten één voor één de plas op.
Als je nooit in een boot zit is het een geweldige ervaring.

Al die sloepen en motorbootjes achter elkaar aan en om elkaar heen varend als er een blikje naar een andere boot overgegooid moest worden.

De weergoden waren ons redelijk gunstig gezind, de voorspellingen waren veel erger dan de enkele buitjes die wij over ons heen kregen. Het was fijn dat we nog gemaild waren dat het op het water altijd iets frisser kon zijn en dat we dus beter én een trui of vest én een regenjas of paraplu mee moesten nemen.

De route bestond uit een aantal “lusjes” zoals wij die in de wandelsport wel kennen; een flink stuk omlopen of in dit geval varen zonder dat je er eigenlijk wijzer van wordt. Het was om de mensen die dit spektakel van andere jaren kennen wat om de tuin(huisjes) te leiden.
Na wat omwegen of lussen werden we aan land gebracht voor een tussenstop op een “destilleerderij” waar het Plaswater omgetoverd was tot een heus groenachtig drankje met een heerlijke smaak.


Het werd uitgeschonken in een zilveren theepot naar oude clubtraditie van de mannen en/of naar een clubtraditie van oude mannen.

Ik heb nog willen zoeken naar de “stookruimte” maar die werd jammer genoeg geheim gehouden voor buitenstaanders.

Na twee van die drankjes ging de steiger in mijn idee net zo wiebelen als de boot, dus beter even rustiger aan te doen tot ik weer “in de boot” was geland.

Inmiddels was het gezelschap aangesterkt met een muziekband die wat nummers ten gehore bracht, werd er gezongen voor een jarige in ons midden, kregen we schalen rond geserveerd met kaas en worst en was het alweer tijd om de reis te vervolgen.

Geen idee waar er verder nog heen gevaren moest worden, het leek zo al mooi genoeg!

Het zag groen voor mijn ogen……misschien van zee(of plas-)ziekte of misschien dat groene wonderdrankje…….dat kon ook.



Het was het duidelijk te zien dat nu meer mensen moeite
hadden met in boten stappen die drie of vierbreed naast elkaar
aangemeerd lagen....rárá, hoe zou dat komen?

Eenmaal op het water begon het nu toch wat te regenen en iedere schipper nam zijn maatregelen.
Veel van de boten hadden een buiskap waar een aantal mensen onder konden zitten, op "mijn"boot was dat ook het geval.

Zelf zit ik liever in de open lucht, dus had gewoon mijn “wandelponcho” over mijn hoofd getrokken zodat ik vrij uitzicht hield.
Het was veel te leuk om te kijken en zo hoefde ik niet zo veel te missen.

Uiteindelijk meerden we aan op een stuk land waarvan ik echt niet na kan vertellen waar dat in de Plassen ligt en werden we verwelkomd door middel van een aantal brandende fakkels…..er hing een mysterieuze spannende sfeer op het eilandje.
Inmiddels was het al bijna donker en waren we allemaal best nat geworden maar niemand liet zich enigszins beïnvloeden door dat beetje regen.

De sfeer wás er en bleef er. Ook op dit stukje land hadden de botteliers hun werk fantástisch gedaan!
Er stonden twee partytenten opgezet. De één was bedoeld voor de muziekband, zodat die ondanks de regen gewoon hun optreden konden doen zonder dat de verlichting en de apparatuur nat werd en de andere tent moest ervoor zorgen dat de schalen met salades en het drinken een beetje beschut stonden.

Nu weet ik pas waarom het “Partytenten” heten! Voorheen was ik nogal bevooroordeeld over deze vorm van buitenverblijf omdat ze bij ons op de camping voornamelijk op gezet stonden voor veel te dikke Duitsers met een krat naast hun stoel omdat ze eigenlijk te zwaar waren om in hun caravan te zitten zonder dat die ging kiepen of door de pootjes zou zakken door metaalmoeheid.
Er werd eten opgeschept en er werd voor ieder een drankje ingeschonken, de muziek begon te spelen en……..het feest barstte los!

Er werd gedanst en gezongen……met regenjas, zonder regenjas, met of zonder paraplu, alles leek te kunnen.

Wat heb ik in één wandelseizoen allemaal al mee mogen maken bij deze club van bijzondere mensen……

Ongelooflijk dat dit nog kan bestaan in een tijd waarin iedereen het even druk lijkt te hebben.

Het was tenslotte vandaag maar een "gewone" doordeweekse dag zoals al die andere weken wanneer ze op dezelfde dag Volleyballen….

Hulde aan deze bonte verzameling fantastische mensen die zoveel van hun
kostbare tijd willen vrijmaken om hun vrije tijd te maken tot “kwali-tijd”!

Een nieuwe poging.....helaas mislukt!

Een nieuwe poging.....

Deze week had ik een prachtige kans om te laten zien dat ik het écht wel voor elkaar kreeg om op tijd klaar te zijn om een verjaardag te vieren...... dochter Vivian werd 18 jaar!


Ik had al vrij van mijn werk en zou een dag over hebben om de boodschappen  te doen en te koken en te bakken en op de dag zelf zou de visite pas om 16.oou komen dus alle tijd van de wereld om de huiskamer glad te vegen. Heel het plan is net als alle andere keren mislukt, de visite die het eerst binnen kwam heeft nog helpen afwassen, ik wilde het toilet nog opfrissen, de stofzuiger lag nog ergens onderweg etc.


Hoeveel verjaardagen heb ik dit nu al geprobeerd?????

Even rekenen; 24 jaar getrouwd geweest en dat is dus 24x verjaardag van mijn man en 24x van mij, dat is al 48, plus nu 7x van mij na de scheiding.
Oudste dochter Jennifer van haar geboorte totdat zij de deur uit was 18x, tweede dochter Marilyn van haar geboorte tot nu 21x, derde dochter Vivian van haar geboorte tot nu 18x en de jongste dochter Roseanne van haar geboorte tot nu 15x. In het totaal heb ik dus al 127 keer  de kans gehad om "poepie-chic"  klaar te zitten met gezeemde ramen en de taart aangesneden op de taartschaal zoals ik dat zo graag zou willen.

Iedere verjaardag weer sta ik om twee uur 's nachts op een trapje de slingers op te hangen
(Haha, deze keer toevallig niet! De slingers had ik van Roseanne's verjaardag laten hangen.......) en is de kamer nog een grote puinzooi.

Mijn vriendinnen zeiden mij op deze dag net als andere keren als ik het vervelend vond dat ze nog moesten "inspringen" terwijl ze al  "op visite" waren dat ze mij nemen zoals ik ben. Ik ben nu eenmaal HanneZ, de "CHAOOT" in hun ogen en daarom houden ze ook gewoon van mij. Ik zou het nu niet meer moeten proberen om de boel spic en span te hebben en mezelf niet al die stress te bezorgen zodat ik gewoon zou kunnen genieten van een verjaardag.

Zelfs mijn moeder wordt er al jaren boos om dat ik haar "hulp" vóór een verjaardag afwijs omdat ik vind dat ik het zelf moet kunnen. Mijn moeder vindt mij dan een eigenwijs mens. De enige reden dat ik haar hulp van te voren afwijs is dat ik dan hoop dat ik minder afgeleid ben van wat ik aan het doen ben doordat ik dan ook nog eens aandacht voor mijn moeder wil hebben. Ik wil haar aandacht geven in RUST omdat zij al zo weinig aandacht van mij krijgt de laatste jaren met al mijn werk buiten de deur. Mijn moeder beschouwt dit echter als afwijzing. Vervolgens knagen haar woorden dan van binnen in mijn hoofd.....probeer ik het voor iedereen goed te doen maar uiteindelijk gaat er niet zo veel goed en ben ik zelf ook niet blij.

Wanneer zal ik óóit wennen aan het zijn van een Hoog Sensitief Persoon........
en accepteren dat ik bén wie ik bén?

Dat ik alles zó graag perfect voor elkaar wil hebben maar dat ik ook door alle gedachten in mijn hoofd heel vaak afgeleid wordt waardoor het juist niet lukt wat ik zo graag wil. Dat ook niemand van mij verwacht dat ik met zoveel werk en alleen met twee kinderen de boel perfect voor elkaar heb. Dat ik goed ben zoals ik ben en er mag zijn zoals ik ben zoals de psychotherapeute mij dat aangeleerd heeft alweer dik 6 jaar geleden toen zij mij vertelde dat ik alleen maar een HSP'er was..........(jaja, alleen maar).~

Chaos in je huis......

HanneZ raakt voller dan vol, een vicieuze cirkel.....

Mijn ex gaat "ons" echtelijk  huis samen met zijn vriendin verruilen voor een vrijstaand huis. Hij gaat tijdelijk in "onze" caravan wonen op de plaats waar ook het nieuwe huis geplaatst wordt. Dit was vroeger al een droom van mijn ex, om een stuk grond te kopen met een bouwvallig huis om daar dan een nieuw huis te kunnen bouwen en nu is het hem gelukt met  medewerking van zijn vriendin.
Met mij had hij dit nooit kunnen bereiken, omdat 'ik' toen geen baan buiten de deur had zoals mijn ex dat toen liever had, zodat er dus maar één salaris was. Hij wilde toen graag dat ik een goede moeder was die om vijf uur een lekker prakje op tafel had en het huis aan kant had en met een bakkie thee zat te wachten op de kinderen die uit school kwamen en ook op man-lief als hij thuis kwam uit het werk.

mijn kinderen en hun vijfde "zus"

Nog even en dan is alles wat mij aan een leven samen zou kunnen herinneren samengebracht tot een paar fotoboeken met foto's en ander emotioneel plakmateriaal en wat losse spulletjes voor de kinderen. Verder is alles verdwenen, behalve de kinderen zelf......die kun je niet laten verdwijnen gelukkig. Daar kun je geen bord "TE KOOP" op hangen wanneer je een ander leven begint........GELUKKIG NIET, mijn kinderen zijn het mooiste geschenk in mijn leven al zou ik niets anders meer hebben op deze wereld!


Ik had bij de scheiding een groot aantal spullen achtergelaten omdat ik het punt één niet kwijt kon hier in de flat en punt twee omdat ik in mijn uppie liep te verhuizen met een oude Opel Corsa dus daar zonder hulp geen grote spullen in kon krijgen. Mijn ex had zich inmiddels al gesetteld op een boerderij die hij toen kon huren voor de prijs van alleen de "energie-rekening" en kon/wilde mij niet helpen bij mijn verhuizing.
Omdat ik klein ben, kon ik ook niet in al de zolderluiken komen waar de "bewaarspullen" lagen van de baby-tijd van onze kinderen. Zodoende had ik gevraagd of hij alsjeblieft deze spullen wilde bewaren voor mij, er vanuit gaande dat hij niet weg wilde uit dit huis........

In deze flat ben ik nog steeds druk bezig me een weg te banen tussen dozen en kratten, die hier dus al zo'n zes jaar staan maar waar ik heel veel tijd voor nodig heb om die te legen. Nu komt daar steeds wat bij van de achtergebleven spullen  die mijn ex niet mee kan/wil verhuizen. Wat dan op de "zussen-avond"(lees zo mogelijk iedere dinsdagavond) meegebracht wordt door de dochter die bij haar vader woont.

de vertrouwde verhuisdozen

De herinneringen zijn al een stuk minder pijnlijk geworden omdat er heel veel goede nieuwe dingen in mijn leven zijn gekomen. Het zou dus zomaar eens kunnen dat ik de energie heb om van ál die dozen in één klap een paar naslagwerken te plakken in de aankomende zomervakantie omdat ik dan eindelijk door de verhuizing van mijn ex alle spullen bij elkaar kan vinden maar ik heb nu eerlijk gezegd geen overzicht meer......nu komen die slaapzakken hier (die van de camping waren), de doos met de eerste babykleertjes, de doos met de eerste schooltasjes van alle kinderen, mijn ingelijste bruidsboeket, de videobanden waar de kinderen altijd naar keken totdat de dvd-speler dat verstoorde (omdat je dan niet al die video's weer gaat vervangen voor dvd's), de bak met babyborn-poppen en hun kleertjes die door oma gemaakt zijn. Het is allemaal zo leuk om dat uit te pakken met de kinderen erbij en eerst door hun de waarde laat bepalen van het bewaren......waarschijnlijk staan ze dus nog wel een poosje in de huiskamer...........

Een CHAOS IN JE HUIS IS OOK EEN CHAOS IN JE HOOFD maar wat was er dan bij mij eerder?????
Ik weet niet waar ik moet beginnen.......mijn hoofd moet leeg, dus zou ik me bezig moeten houden met opruimen en weggooien, maar als ik nu in al die emotioneel volgeladen dozen ga kijken weet ik niet of mijn hoofd daar leger van wordt.......en dan schrijf ik meestal veel maar dan heb ik weer geen tijd om op te ruimen.......pfffffff, ik en mijn persoonlijke vicieuze cirkel........

Pinksterwandelingen

Pinksterwandelingen........

Helemaal in mijn "GidiUppie-Go" 

Omdat ik een week op vakantie was geweest moest ik helaas twee zaterdagtrainingen missen met mijn wandelclub Gidiup-Go.
Ik pakte de pinksterdagen op om alleen te trainen met twee 30 km tochten. Nu heb ik genoeg vriendinnen die het leuk vinden om met mij oefenwandelingen te doen maar geen vriendinnen die 30 kilometer willen lopen jammer genoeg.
Het waren duidelijk omschreven wandelingen die ooit van een wandelsportvereniging geweest waren dus ik was vol goede moed begonnen.
De avond ervoor was ik op de fiets het begin gaan fietsen van dag 1 om te kijken waar ik het beste lopend op kon starten en wat het beste begin vanaf mijn flat was.
Ik startte op die 1e Pinksterdag vanaf de Wethouder Venteweg en daarna leidde de wandeling mij langs een stuk Reeuwijkse Plassen.
Ik startte op die 1e Pinksterdag vanaf de Wethouder Venteweg en daarna leidde de wandeling mij langs een stuk Reeuwijkse Plassen,



via het Reeuwijkse Kaagjesland en de Winterdijk











over de Bloemendaalseweg en ik moest via een pad bij het Dierenasiel langs de geluidswal langs het pomphuis komen als het goed was……en toen ging het mis. Ik wist helemaal niet wat het pomphuis was en kon de uitgang van dat sportpark niet vinden.
Ik zou volgens de beschrijving de Goudse Poort onderdoor hebben gemoeten naar het Waddinxveense pad.

Het werd langzaamaan wat donker
en ik werd panisch omdat ik al zo vaak de weg ben kwijtgeraakt en ik zag geen levend wezen in dat park. Misschien is dit voor de meeste mensen niet voor te stellen maar ik moet al over eigen grenzen heen om “alleen-wandelen” leuk te vinden.
Ik ben wat je een richtingloos rondhuppelend  projectiel  kunt noemen omdat ik een topografisch analfabeet ben.
Ik  weet nét aan wat links en rechts is en ben onvoorstelbaar blij dat ik tegenwoordig sokken heb waar de “L” en “R”  op staan, dan hoef ik niet meer te twijfelen.

Natuurlijk was ik uitgerust gestart maar wel wat laat in de middag omdat ik eerst nog andere klussen had te doen, maar in wandeltijd uit te drukken was er genoeg tijd om de wandeling te voltooien voordat het donker zou zijn.
Bij nader inzien niet voor mij, toen ik uiteindelijk na een paar rondjes  de uitgang van dat park had gevonden moest ik eerst een paar echte mensen zien….. en ik dacht het eerst aan mijn vrienden Leo en Wendy, die het dichtst bij dit park wonen! Ik was uitgeput van de stress…… en kwam om kwart over tien bij Leo en Wendy aan, die duidelijk niet meer op bezoek gerekend hadden……..ik spreek nogmaals mijn dankbaarheid uit dat ik tóch binnen werd gelaten!
Ze wilden me ook thuisbrengen maar ik hield me groot en ook na twee biertjes dacht ik, nou kom op tuttebol, gas erop en gáán! Wendy vond het verbazingwekkend dat ik zo snel twee biertjes opdronk…..ik leek wel een vent zei ze nog. Ik antwoordde dat als je zoveel alleen moest regelen als vrouw je vanzelf bijna een vent werd.

Ik liep dus een paar straten verder en toen overrompelde mij opeens weer dat “Remy-gevoel”…….het was natuurlijk even gezellig bij mensen “samen” te geweest te zijn maar dan loop je daar weer alleen……ik had er ineens geen zin meer in en heb mijn OV-kaart langs de paal gehaald op het station en ben met de trein naar Goverwelle gereisd.

Fantastisch gedaan tuttebollie, schouderklopje voor je goede wil maar helaas niet voor je doorzettingsvermogen, gelukkig morgen weer een nieuwe kans!
Thuis alles donker, niemand thuis, kinderen weg, geen zin om het thuis nog gezellig te maken dus naar bed gegaan.


Volgende dag 2e pinksterdag, iets eerder van huis gegaan want het zou me toch niet gebeuren dat ik er wéér een fiasco van zou maken. Er ging  een liedje door mijn hoofd van Martine Bijl;  “Ik la me toch nie kenne, en ik zal dr wel an wenne”, daarbij stond ze dan helemaal versierd te wezen voor carnaval maar ze keek niet blij……ik schoot bij dat beeld in de lach omdat ik er ook niet aan zal wennen om alleen te wandelen net zo als zij niet aan het carnaval kon wennen.
Zoiets overkomt me ook vaak als ik mijn boterhammen sta te smeren en als ik er dan vrij jonge kaas op leg, dan kan ik het niet láten om er lekker op te duwen met mijn handen en erbij te zeggen; mijn man wil káás, dan krijgt hij káás, wat dan weer een reclame is geweest van Martine Bijl voor de Fricokaas.
Dat duwen op boterhammen deed ik vroeger ook thuis om te weten hoe vers het brood was, mijn moeder werd dan boos, die vond dat ik een zeurpiet was en het was vies om met je handen op het brood te duwen!

Nu heb ik denk ik zoiets van, niemand die het ziet want het is mijn eigen brood…..en ik heb het zelf verdiend dus mag ik erin drukken wanneer ik dat wil……
Zo praat ik mezelf dus dagelijks nieuwe energie in want het moet toch allemaal gebeuren dus je kan het beter maar positief starten nietwaar?

De wandeling startte achter in Goverwelle, Willenskade onder het spoor door, Steinse Groen, Steinse dijk en ik moest via huisnummer 7 naar beneden om via een straat op het Jaagpad in Haastrecht te komen. Ik wilde het goed doen dus heb twee keer een straat teruggelopen, geen Jaagpad te vinden terwijl ik weet waar het jaagpad is notabene!
Er zelf maar een draai aan gegeven om er toch te komen. In het dorp van Haastrecht gedineerd bij de Patatzaak omdat ik bang was dat ik daarna in de Boes-Boes (hoe schrijf je dat eigenlijk?) zou lopen en nergens meer kon eten en die boterhammen met kaas zijn gesmolten ook nog wel lekker dus zo gedacht en zo gedaan. 
Toen weer terug naar de wandeling, die ging verder door de Hekendorpse Buurt,

 

over de Zuringkade, Papekopperstraatweg waar ik constant liep te twijfelen of ik nu wel de goede kant op was gegaan omdat er vaak bij deze wandelingen pas een bordje met de straatnaam aan het “eind” van die weg stond!
Ik kwam bordjes tegen met Oudewater en Papekop en bedacht me dat ik nu wel ver van huis was……

Bij de Rotonde werd ik ook misleid door de tekst waar ik over moest steken en gelukkig ben ik terecht gekomen bij twee lieve mensen die mij de goede weg hebben gewezen en mijn flesje water hebben gevuld omdat zij van mening waren dat het nog een hele stevige tippel was naar Gouda…….
Ik moest constant langs de spoorbaan blijven lopen zeiden ze………en gelukkig is deze wandeling tot een goed einde gekomen en toen had ik er eindelijk een goed gevoel bij dat de Utrecht-Gouda tocht me ook ging lukken!!!!!


By the way is deze Utrecht-Gouda loop blaarloos door mij gelopen, werd na afloop afgeklokt op 43,9 kilometer en zoals blijkt had ik ook de goede sok aan de goede voet gedaan........

Uit het leven van een HSP'er; Voorbereidingen verjaardag "Roosje".

Verjaardags-stress

Wat een toestand is dat toch elke keer als ik een keer een verjaardag moet vieren.

Mijn jongste dochter Roseanne wordt zondag 6 mei 15 jaar en omdat het schoolvakantie is vieren wij het vast op vrijdag 4 mei dit jaar.

Koninginnedag 2012

Was ik al blij dat ik me door een strijk van een meter hoogte heb heen gewerkt op Koninginnedag die al drie weken op diverse stoelen lag te zwabberen, ligt de keuken opnieuw  vol met net zo’n berg nieuwe was, die ik dus “never” meer weg krijg voordat de dag van de verjaardag aanbreekt.

Ik ben dan toch ook nog steeds zóóó blij met mijn grote “extra”tafel…..die is bedoeld om te knutselen maar meestal is de strijk het enige “knutsel-project”, verder kom ik niet…..het is een visuele cirkel, die was van mij.

De gestreken was ligt er vervolgens ook nog een dikke week omdat de dochters het zelf moeten sorteren. Ik weet écht niet meer van wie welke string of BH is, ik kan het niet bijhouden en dan spreek ik maar niet van de ruzies die ik aan moet horen die daarover gaan…..

Zo heeft de een op een dag een BH of string gekocht en als die niet meer goed naar haar zin is wordt dat doorgeschoven naar de jongste, die daar weer blij mee is. Ware het niet dat ik dan ook de aan-‘gil’-persoon ben als de jongste even bij gebrek aan wat passends  bij haar zus in de kast geshopt heeft en de ander een dag later thuiskomt en datgene uit haar kast mist……dan zou ‘IK’ het moeten wéten van wie het betreffende kledingstuk is????

Wat ben ik dan blij dat ik een hele fijne baan buiten de deur heb!

Soms ben ik verdrietig dat ik weinig thuis ben in de avond door mijn avonddiensten omdat ik zo voor mijn kinderen geen fijne huismoeder ben. Het komt echter steeds vaker voor dat ik juist blij ben dat ik “weg” ben omdat mijn liefjes dan thuis zijn en zodra ik de derde aanwezige ben schijn ik degene te moeten zijn die de beslissende partij moet zijn die zegt wie er “gelijk” heeft in dat bepaalde geval. Geen ’rijdende’  rechter maar ‘strijkende’ rechter ofzo…..

Ik dwaal weer af van de verjaardag.......(zoals ik dat vaker doe als mijn hoofd te vol zit). Na strijk komt vervolgens de rest van het verdere achterstallige huishouden om de buitenwereld te laten “denken” dat ik alles onder controle heb…….

Natuurlijk weet iedereen die komt wel dat dat helemaal niet zo is maar in mijn hart zou ik zelf zo graag willen dat het allemaal netjes en schoon was. En ook niet alleen als er visite komt…..maar altijd!

Het is iets wat mij nog nooit gelukt is en iedere verjaardag geeft weer net zo veel stress als de vorige en staat uiteindelijk de visite die het eerst binnen komt nog mee te helpen om de taart te snijden, de laatste hand aan het eten te helpen of wat dan ook.

Mijn vader komt het hele jaar verder niet op visite maar als hij er met een verjaardag is, is steevast zijn eerste vraag: “Hee Han, wanneer ga je weer verhuizen?”  Dit vraagt hij omdat er in een hoek van de huiskamer al meer dan zes jaar een stapel verhuisdozen staat.

Buiten deze dozen heb ik er meer dan twintig dozen in mijn schuur…..Hobby’s noem je dat…….vorige week had ik een hele leuke  ‘link’ op mijn Face-book gezet, dat wordt voorlopig mijn lijfspreuk; creatieve mensen hebben geen rommel, creatieve mensen hebben overal ideeën liggen…….

Van mijn vader moet het natuurlijk een grapje zijn maar door mijn hooggevoeligheid voelt het voor mij alsof ik dus mijn ouders op dat punt teleurstel omdat ik het niet voor elkaar krijg om gewoon zelf ervoor te zorgen dat mijn flat aan kant is. Misschien omdat het bij hun thuis altijd zo netjes is, maar misschien ook omdat ik het voor iedereen zo graag goed wil doen.

Misschien heb ik de kracht niet eerder gehad om aan die dozen te beginnen omdat er vast een hoop “pijn” in zit…….het zijn namelijk de herinneringen aan de kinderschooltijden. Foto’s en plakwerkjes, ik weet dat ik erin ga verdrinken……..of wil ik zo graag van deze flat af zodat de dozen gewoon weer ingepakt mee kunnen?

Nee, die tijd heb ik ook wel gehad…….Buiten deze flat vind ik het nog steeds niet fijn maar als ik achter mijn eigen voordeur ben is het goed te doen en voel ik me veilig. Ik word omgeven door allerlei buren, waar ik overigens weinig contact mee heb omdat ik ze niet kan verstaan……..Mijn flat is net een groot “WOK-restaurant”. De flats zijn voor de meeste van hen niet ruim genoeg, ze hangen de Wok- schotels buiten aan het balkon.

Als ik nachtdienst heb gehad moet ik overdag aan de achterkant gaan slapen vanwege de herrie op de galerij. De meesten van mijn buren zijn mensen uit een luidruchtig volkje. Dan mis ik wel vaak mijn plekjes in Zeeland, waar ik als kind al “gelukkig” was, zélfs als ik in een “ongelukkige” periode was.

Ik ben een hopeloos geval van CHAOS en dat gaat gewoon nooit over………ik ben er mee geboren ben ik bang, iedere varjaardag weer ben ik rood-gevlekt in mijn nek tot aan mijn haarkruin en dat duurt tot dat iedereen zit en taart en koffie heeft.

Dán pas is het over omdat ik er op dat moment niets meer aan kan doen en het gewoon los moet laten. Ik ga gewoon lekker taart eten met in mijn achterhoofd de ijdele hoop dat het de volgende keer vast WEL  gaat lukken om op tijd klaar te zijn………………..